Ανδρωμάχη

22 ΚΏΣΤΑΣ ΑΚΡΊΒΟΣ το μαύρο σύννεφο που σηκώθηκε από την πυρά του. Καιγόταν το νεκρό σώμα του κτήνους. Προσευ- χήθηκα τότε: «Ούτε ο Άδης να μην καταδεχτεί να ανοίξει τις πύλες του! Η γη να φτύσει την τέφρα του! Να γυρνοβολάει η ψυχή του στα ερέβη των Ταρτάρων, ανάπαυση να μη βρει στον κόσμο των νεκρών!». Ύστερα, για αρκετές μέρες, σιωπή. Το μόνο που μας έφερναν οι αγγελιαφόροι ήταν η εί- δηση για τους αγώνες που έκαναν οι αρχηγοί τους για το ποιος θα αξιωνόταν να λάβει τα όπλα του. Διαγωνισμός και έριδες. Μάλωσαν μεταξύ τους, θύ- μωσε ο πρώτος με τον πρώτο. Χαρά δική μας. Όταν ο αντίπαλος τρώει από τις σάρκες του, το λογίζεις νίκη δική σου. Κούφια νίκη· η μοίρα το κλωθογύρι- σε έτσι που έκανε στροφή και δάγκωσε το κεφάλι της. Μόνο που εμείς εκείνον τον καιρό δεν είχαμε μυαλό να το καταλάβουμε. Ακόμα και όταν μπήκαν στα καράβια, προπάντων τότε, πιστέψαμε πως αυ- τό ήταν το τέλος. Η Τροία είχε νικήσει. Η Τροία θα ξαναζωντάνευε, έστω και με το χώμα της ποτισμέ- νο από το αίμα τόσων και τόσων, μαζί και του Έκτο- ρα. Το μόνο που θα ’πρεπε να μας παραξενέψει –αλ- λά πού μυαλό εμείς!– ήταν που τις τελευταίες μέ- ρες έστελναν συνεχώς άμαξες επάνω στο βουνό και