Ανδρωμάχη

ΑΝΔΡ Ω ΜΆΧΗ 21 Όταν ο Πάρης τού κατάφερε το βέλος που τον ξαπόστειλε στον Άδη, ένιωσα να με πλημμυρίζει μια τέτοια χαρά, που μονάχα η εκδίκηση ξέρει να προ- σφέρει. Τότε πιστέψαμε πως με τον θάνατό του θα στραφεί αντίθετα η μοίρα μας, θα γίνει ευνοϊκή. Όμως δεν μπορούσαμε ακόμη να ξέρουμε. Στήθη- καν ευχαριστήριες θυσίες, τα ζώα μουγκάνιζαν κά- θε πρωί καθώς τα οδηγούσαν στους βωμούς, η ιέ- ρεια Θεανώ πρόσταξε να βγάλουμε από τα σεντού- κια προς τιμήν της Αθηνάς τα πιο πλουμιστά υφά- σματα. Ο κόσμος στους δρόμους γελούσε. Ναι, γελούσε. Ωστόσο, ακόμη δεν ξέραμε… Άλλαξε και ο αέρας στο παλάτι. «Οι νεκροί με τους νεκρούς! Ήρθε το τέλος των δεινών μας! Τώρα ανασυνταχθείτε για την τελική νίκη!» Τέτοια λόγια από τον γερο-Πρίαμο. Έλπιζε κι αυτός μαζί με όλους πως μέρα με τη μέρα θα βλέπαμε τους Αχαιούς να μπαίνουν στα πλοία για να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους με σκυμμένο το κεφάλι. Είχαν χάσει το πρώτο παλικάρι τους. Ποιος να ηγηθεί τώρα να μας πολεμήσουν; Έτσι νομίζαμε, οι ανόητοι. Ανεβαί- ναμε στα τείχη και παρακολουθούσαμε με τις ώρες τη βουβαμάρα που είχε πέσει στο στρατόπεδό τους. Δάκρυα ευτυχίας ανέβηκαν στα μάτια μου σαν είδα