Ανδρωμάχη

20 ΚΏΣΤΑΣ ΑΚΡΊΒΟΣ «Εσύ, μια βασίλισσα, να λες τέτοια λόγια! Δεν σου έμαθαν στην πατρίδα σου ότι δεν πρέπει να αναγκάζεις τους θεούς, παρά μονάχα να υπακούς το θέλημά τους;» Εκείνος. Ντυμένος τώρα με ρούχα όχι του πολέ- μου. Στο χέρι κρατούσε σκήπτρο, στον ήλιο άστρα- φταν τα μαλλιά του. Ίδια με του πατέρα του · το καταραμένο χρώμα του χαλκού. Γιατί κι εκείνος, το κτήνος, κοκκινομάλλης ήταν. Άλλωστε, τέτοιο όνο- μα του ’χε δώσει η μάνα του η Θέτιδα όταν τον έντυσε κορίτσι και τον τρύπωσε για να τον γλιτώσει από τον πόλεμο ανάμεσα στις κοπέλες του Λυκο- μήδη, τότε στη Σκύρο: Πύρρα. Όνομα γυναικείο, ρούχο κοριτσίστικο, φύση όμως αγριεμένη και αρ- ρενωπή. Διάδοχος άξιος στο παράστημα, στο φρό- νημα και στην απανθρωπιά ο γιος του. Την ιστορία του την οικογενειακή την είχαν μουρμουρίσει πολλές φορές τα χείλη μας τα προη- γούμενα χρόνια στην Τροία, πάντα συνοδεύοντάς τη με κατάρες. Όλα τα ξέραμε, όλα τα μαθαίναμε για τον άντρα που έμελλε να γίνει ο όλεθρός μας. Τάχα πως μητέρα του ήταν μια θεά, χα!, και ότι ήταν άτρωτος, βαφτισμένος σε αθάνατα νερά. Κτήνος ήταν που τον χόρταινε μονάχα το αίμα.