Άνδρες του αίματος

16 MANOΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ νασμένα. Ντυμένα κοιμούνται, ντυμένα ξυπνούν. Δεν έχουν άνθρωπο να τους μαγειρέψει. Στο σχολείο πηγαί­ νουν γιατί δεν έχουν πού αλλού να κουρνιάσουν. Δεν υπάρχουν πια δάσκαλοι. Τους συνέλαβαν κι αυτούς. Τη δεύτερη μέρα τα παιδιά άρχισαν να τρώνε τα χορτάρια από τις άκριες των χωματόδρομων. Γι’ αυτά τα συμπτώ­ ματα δεν έγραψε καμιά εφημερίδα. Ούτε για τον κρότο και το τρομερό τράνταγμα που νιώσαμε. Ασφαλώς θα ήταν μεγάλος σεισμός σε μακρινή απόσταση, αλλά κι εμείς είχαμε τις καταστροφές μας. Ούτε και γι’ αυτό έγραψαν. Ραδιόφωνα και τηλεόραση μιλιά. Σαν να μην έγινε τίποτε. Ευτυχώς κάποιοι ψυχωμένοι φιλάνθρωποι οργάνωσαν συσσίτια κι έτσι τα παιδιά και οι άνεργοι βρήκαν έναν χώρο συνάντησης και γαλήνης. Και αφού εδώ σ’ αυτή τη μακρινή, σαν εξόριστη, ξε­ χασμένη επαρχία γίνεται τέτοιος χαμός, φαντάζεται κα­ νείς τι θα συμβαίνει στις μεγάλες πόλεις και στην πρω­ τεύουσα. Εκεί, λένε, η αστυνομία λύσσαξε. Και είναι ατέ­ λειωτα, λένε, τα περιπολικά της που τρέχουν σφυρίζο­ ντας νύχτα μέρα. Πώς τα ’μαθαν; Ποιος ήρθε και τους έφερε αυτές τις ειδήσεις, αφού έχει χρόνια να ταξιδέψει κανείς έξω από τα σύνορα της δυστυχίας μας; Υπάρχει βέβαια στον αέρα κάτι σαν παράδοση, σαν προφητεία, ας το πούμε έτσι, σχετικά με το τέρας, στο οποίο είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε εφ’ όρου ζωής, είτε κάτω απ’ τη βαριά σκιά του είτε στα σπλάχνα του, όπως υποστηρίζουν πολλοί επιστήμονες, πάντως είμα­ στε όλοι εξαρτημένοι υπό την εξουσία του και ικετεύου­ με για το έλεός του. Ακούστηκε μάλιστα ότι κάτι τρομε