Άνδρες του αίματος

15 Θυμάμαι καμιά φορά και κλαίω, εδώ στο ταπεινό σπιτάκι μιας ρημαγμένης επαρχίας, τις οδυνηρές νύχτες που περά­ σαμε κάποιο διάστημα. Ακούγαμε τις σκοτεινές ώρες να ’ρχονται από το ανεξερεύνητο χάος φοβεροί κρότοι, λες και συγκρούστηκαν τρένα. Αμέσως μετά ακούγονταν οι σειρήνες των ασθενοφόρων και των περιπολικών της αστυνομίας. Τι ήταν όλα αυτά; Και τι ήταν εκείνο το εφι­ αλτικό τράνταγμα που νιώσαμε όταν σηκώθηκαν τα σπί­ τια μας πάνω από τη γη και μετά σηκώθηκε η γη και τα σπίτια πήγαν στη θέση τους μέσα στον αλαλαγμό και στα ουρλιαχτά των ανθρώπων. Μιλούν ορισμένοι στις μικρές συντροφιές (ψιθυρίζουν μάλλον και μόνο με μισόλογα, εκτός από κείνους που είναι αποφασισμένοι να συρθούν στις εξορίες και επιτέ­ λους να πεθάνουν) ότι εκείνα τα βράδια με τους τρομε­ ρούς κρότους συνελήφθησαν όλοι οι πληρωμένοι, λέει, πράκτορες των ξένων δυνάμεων. Ποιος τους ήξερε και ποιος τους λογάριαζε; Χάθηκε πολύς κόσμος. Ακόμα και στη δική μας ευρύτερη περιοχή πράγματι ο πληθυσμός αραίωσε. Οι καφετέριες όπου πήγαινε η νεολαία νεκρώ­ σανε. Δύο κινηματογράφοι και το θέατρο έκλεισαν. Οι δρόμοι ερήμωσαν. Στα σχολεία τα παιδιά πηγαίνουν πει