Άνδρας με κόκκινο μανδύα

J U L I A N B A R N E S 14 επιβλητικός, μεγαλειώδης, που δεν φοβόταν τις αντιπαραθέσεις, ίσως μάλιστα να ένιωθε ιδιαίτερη έλξη γι’ αυτές. Η πόζα είναι ευγενής, ηρωική, αλλά τα χέρια την καθιστούν πιο διακριτική και πιο περίπλοκη. Κι όπως μαθαίνουμε στη συ­ νέχεια, δεν είναι τα χέρια ενός πιανίστα συναυλίας, αλλά ενός γιατρού, ενός χειρουργού, ενός γυναικολόγου. Και το άλικο πέος; Όλα στην ώρα τους. Οπότε, ναι, ας αρχίσουμε από εκείνη την επίσκεψη στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 1885. Ο πρίγκιπας ήταν ο Εντμόν ντε Πολινιάκ. Ο κόμης ήταν ο Ρομπέρ ντε Μοντεσκιού-Φεζανσάκ. Ο κοινός θνητός με το ιταλικό όνομα ήταν ο δρ Σαμιέλ Ζαν Πότσι. Η πρώτη τους «πνευματική αγορά» ήταν το Φεστιβάλ Χέντελ στο Κρίσταλ Πάλας, όπου άκουσαν το Ισραήλ στην Αίγυπτο στο πλαίσιο των εορτασμών για τα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του συνθέτη. Ο Πολινιάκ σημείωσε: «Η παράσταση έκανε τερά­ στια εντύπωση. Οι 4.000 εκτελεστές απέδωσαν βασιλικές τιμές στον le grand Χάιντελ [sic]». Οι τρεις «αγοραστές» είχαν μαζί τους μια συστατική επιστολή από τον Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ, τον ζωγράφο του έργου Ο δρ Πότσι στην κατοικία του . Απευθυνόταν στον Χένρι Τζέιμς, ο οποίος είχε δει τον πίνακα στη Βασιλική Ακαδημία το 1882 και τον οποίο επρόκειτο να ζωγραφίσει με εξαιρετική μαεστρία ο Σάρτζεντ χρόνια αργότερα, το 1913, όταν ο Τζέιμς ήταν εβδομήντα ετών. Η επιστολή άρχιζε ως εξής: Αγαπητέ Τζέιμς, Θυμάμαι ότι κάποτε είχατε αναφέρει πως ένας Γάλλος από καιρού εις καιρόν δεν αποτελούσε δυσάρεστο περισπασμό για εσάς στο Λονδίνο – εξού και τόλμησα να δώσω μια συστατική κάρτα για εσάς σε δύο φίλους μου. Ο ένας είναι ο δρ Σ. Πότσι,