Αναζητώντας το Μαγικό Βάρος των ονείρων σου

Ε Υ Ά Γ Γ Ε ΛΟ Σ Ζ Ο Υ Μ Π Α Ν Έ Α Σ 2 7 Τι κάνω όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ λόγω σκέψεων το βράδυ: α) Μιλάω στον εαυτό μου και λέω «Αυτό θα το σκεφτώ αύριο (π.χ. το πρωί με τον καφέ μου)», σαν να κλείνω ένα ραντεβού με τον εαυτό μου για το πότε θα με απασχολήσει το συγκεκριμένο θέμα που έχω στο μυαλό μου. β) Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι, παίρνω χαρτί και μολύβι και σημειώνω τις σκέψεις μου γι’ αυτό που έχω στο μυαλό μου. Κάνω συμφωνία με τον εαυτό μου ότι θα το επεξεργαστώ ξανά το επόμενο πρωί. γ) Αν οι σκέψεις μου απλώς με ταλαιπωρούν και δεν αφορούν κάτι που χρειάζεται επίλυση, βάζω επί τούτου το μυαλό μου να σκέφτεται κάτι άλλο, κάτι ουδέτερο ή ευχάριστο. Είναι σημαντικό να βρω κάτι με διάρκεια, όπως, για παράδειγμα, πώς ακριβώς πηγαίνω από το σπίτι μου στο γειτονικό πάρκο, με όλες τις λεπτομέρειες, ποιους δρόμους περνάω, τι βλέπω όταν περπατάω, ποια δέντρα, ποιες πολυκατοικίες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να συναντώ στον δρόμο μου. Για μια τέτοια άσκηση χρειάζεται να βάλω το μυαλό μου έντονα να σκεφτεί κάτι που έχει στάδια ή σειρά δραστηριοτήτων. Θα μπορούσε, επίσης, να είναι μια συνταγή για ένα φαγητό, μια κίνηση που κάνω σε κάποιο άθλημα, μια χορευτική φιγούρα. Το σημαντικό με την τρίτη άσκηση είναι ότι «το μυαλό μας μπορεί να έχει μόνο μία σκέψη τη φορά», επομένως, αν με απασχολεί μια σκέψη και εγώ βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί με λεπτομέρειες, σαν να το βλέπω εκείνη την ώρα, κάτι άλλο, η δεύτερη σκέψη θα αποκλείσει αναγκαστικά την πρώτη. Έτσι, θα νιώσω σε λίγα λεπτά ότι δεν με ταλαιπωρεί πια τόσο πολύ η προηγούμενη σκέψη μου, γιατί το μυαλό μου σταμάτησε να καταπιάνεται με αυτήν. Sleep at The House of the Setting Sun Κάποτε με είχε γοητεύσει η φράση ενός άγνωστου ποιητή: «Ένας άνθρωπος μπορεί να δει τη δύση του ηλίου πολλές φορές στη ζωή του, οι ανατολές όμως που θα δει είναι μετρημένες στα δάχτυλα». Για κάποιον επίσης άγνωστο λόγο, αυτή τη φράση την είχα συνδέσει στο μυαλό μου με την κλασική ροκ μπαλάντα του Έρικ Μπάρτον και των Animals, το αριστουργηματικό «The House of The Rising Sun». Σε κάθε ανατολή που αντίκριζα, σιγοτραγουδούσα πάντα μέσα μου τον στίχο «There is a house in New Orleans / They call it the house of the rising sun». Προσωπικά, για πολλά χρόνια είχα παρερμηνεύσει αυτή τη φράση, διότι ο ποιητής δεν εννοούσε να μένεις ξάγρυπνος για να δεις την ανατολή, αλλά να φροντίζεις να ξυπνάς νωρίς το πρωί και να απολαμβάνεις στη συνέχεια όλο το μεγαλείο της κάθε ημέρας. Για να καταφέρεις να κοιμάσαι πιο εύκολα, είτε βρίσκεσαι στηΝέαΦιλαδέλφεια