Η αναχώρηση

14 ΝΙΚΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ ρά του ανθρώπου του. Αναρωτήθηκε τι κακό μπορεί να τον είχε βρει και χτυπιόταν από απόσταση με τέτοιο τρόπο πάνω στον αραμπά. Να τον είχαν λη- στέψει; Απίθανο· θα επέστρεφε σαν βρεγμένη γάτα. Να ήθελε να ειδοποιήσει για κάποιον κίνδυνο που τον ακολουθούσε στο κατόπι; Πιο πιθανό. Να πλάκωσαν τούρκικες ενισχύσεις; Αλίμονό τους! Δεν άργησε να λυθεί η απορία του. «Έπεσε το Παλαμήδι, έπεσε το Παλαμήδι!» φώ- ναζε βραχνιασμένος ο έμπιστός του, ενώ τα άδεια βαρέλια πίσω του άδετα και κακοφορτωμένα κλυδω- νίζονταν και χτυπιούνταν μεταξύ τους από τους κρα- δασμούς, αλλά κυρίως από τα χαρμόσυνα μαντάτα, όπως δικαιολογήθηκε μουδιασμένος ο αλαλάζων Πα- ντελής, μόλις τον κατσάδιασε το αφεντικό του. «Πάει κι αυτό» ξεφύσηξε ανακουφισμένος ο Χα- τζημιχαήλ. Μετά τόσων μηνών πολιορκία των Τούρκων που είχαν ταμπουρωθεί στο Παλαμήδι, κι αφού επικρά- τησαν οι Έλληνες στο Ναύπλιο, ζήτημα ήταν αν είχαν μείνει το φθινόπωρο του ’ 23 δύο τρία οχυρά στην Πελοπόννησο να τα υπερασπίζονται οι Τούρκοι. «Στην Πάτρα, στην Κορώνη, πού αλλού; Μάλλον