Αναψηλάφηση

14 ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ μειδιώντας. Ήξερε ότι ο Πετρογιάννης το είχε βρει παιχνί­ δι και τον πείραζε και με άλλες χαρακτηριστικές ελληνικές λέξεις που είχαν πάρει στο στόμα του την ισπανική προ­ φορά και τις πρόφερε χαριτωμένα σαν νήπιο που δυσκο­ λεύεται στα σύμφωνα. Την τελευταία φορά που συναντή­ θηκαν στη Βαρκελώνη, ο Πετρογιάννης έκανε ένα ατόπημα με αυτό το παιχνιδάκι της προφοράς κάποιων ελληνικών λέξεων. Του είπε «Πες Ζωίτσα» περιμένοντας να ακούσει Θωίτσα και να γελάσει, αλλά το σκοτεινό ύφος τού απένα­ ντι τον συνέφερε και αμέσως ζήτησε συγγνώμη. Τελικά πρόφερε αργά, σχεδόν συλλαβίζοντας με ανα­ σφάλεια: «Μαλάχαθ». Ο Πετρογιάννης ανατινάχτηκε από ένα ασυγκράτητο γέλιο. «Μαλάχαθ! Ω, Θεέ μου!» Έβαλε την παλάμη στο στόμα να μην εκτεθούν στους διπλανούς. «Αυτό, βρε, ήθελα να ακούσω, αχ, πώς τρελαίνομαι για το μαλάχαθ! Λοιπόν, θα σου ξαναμάθω τα ελληνικά από το νηπιαγωγείο. Αν δεν μπορείς να πεις σωστά το μαλάκας, να παραδώσεις την ελληνική ιθαγένεια, αν την κρατάς ακόμη. (Γελώντας.) Για συγκεντρώσου και ξαναπροσπάθησε». Προσπάθησε ακόμα δυο φορές να προφέρει τη λέξη, αλλά του βγήκε πάλι με ισπανική προφορά. Παραιτήθηκε. «Δεν το μπορώ το μαλάχαθ, πολύ δύσχολο». «Τέλος πάντων, αυτές τις μέρες θα το ακούσεις πολύ και θα την αρπάξεις την προφορά». «Αποκλείεται, πολύ δύσχολο το μαλάχαθ, ξέρω εγώ!» Πράγματι ήξερε, είχε μια δύσκολη, «σαδομαζοχιστική» εμπειρία με αυτή τη λέξη.