Αναψηλάφηση

ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΗ 13 μετά από δυο χιλιάδες χρόνια ήρθε στα συγκαλά της η λέξη». Γέλασε σαρκαστικά. Σοβαρεύει και συνεχίζει: «Λοιπόν, αλήθεια, με τι ενο­ χλήθηκες;». «Επειδή γελάτε με τα παλιά». «Ε, τι, ακόμη θα κλαίμε; Κλαίμε με τα καινούργια. Έχουμε και άλλα παλιά να λέμε με τον γιατρό». «Παλιά;» «Ναι, παλιά. Η Ελλάδα δεν σταμάτησε επειδή έφυγες εσύ, βγάζει συνέχεια καινούργια περίεργα σκουπίδια που παλιώνουν και ξεχνιούνται γρήγορα. Ένα, δυο βράδια το πολύ παραμένουν τα σκουπίδια στους κάδους, για να συ­ νεννοούμαστε, στους τηλεοπτικούς κάδους, και μετά βουρ! για τη χωματερή. Είναι σαν το σκουπιδιάρικο η Ελλάδα που κινείται καθημερινά και κάθε μέρα αδειάζει στη χω­ ματερή κάθε λογής παράξενα σκουπίδια, την επόμενη μέ­ ρα σκεπάζει τα παλιά με καινούργια. Γι’ αυτό ανακατεύ­ ουμε με τον γιατρό και με άλλους δυο τρεις τη χωματερή πού και πού, δηλαδή τα παλιά». «Πόσο παλιά;» «Τι να σου πρωτοπώ, πενήντα χρόνια κενό έχεις. Μπο­ ρεί να σου τα ξανάπα και τα ξέχασες ή μπορεί να νομίζω ότι σ’ τα είπα και δεν σ’ τα είπα, τι περιμένεις, με τα τόσα που πάθαμε πού να κρατήσουμε μυαλό! Για πες μαλάκας ». «Τι;» «Πες μαλάκας». (Σχεδόν τον διέταζε.) «Γιατί;» «Να σε ακούσω». Αυτός δίσταζε, μετά αποφάσισε να πει τη λέξη, την είπε