Αναμνήσεις ενός κοριτσιού

Α Ν Α Μ Ν Η Σ Ε Ι Σ Ε Ν Ο Σ Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ι Ο Υ 15 βες που δεν μιλούσαν γαλλικά μετά από εκατό χρόνια κατοχής. Έστελναν φωτογραφίες τους με σορτς, χαμογελαστοί με φίλους, σε ένα τοπίο κα- τάξερο και πετρώδες. Έμοιαζαν με προσκόπους σε αποστολή, νόμιζες πως βρίσκονταν σε διακο- πές. Τα κορίτσια δεν τους ρωτούσαν τίποτε, θαρ- ρείς και οι «συμπλοκές» και οι «ενέδρες» που πε- ριγράφονταν λεπτομερώς στις εφημερίδες και το ραδιόφωνο αφορούσαν κάποιους άλλους, και όχι αυτούς. Σκέφτονταν πως ήταν φυσικό για τ’ αγόρια να εκπληρώσουν το καθήκον τους και, όπως φη- μολογούνταν, χρησιμοποιούσαν μια δεμένη σε πάσσαλο κατσίκα για να ικανοποιούν τις φυσικές ανάγκες τους. Έρχονταν με άδεια, έφερναν κολιέ με πολύχρω- μες χάντρες, χέρια της Φατμά, * μπακιρένιους δί- σκους, και ξαναφεύγαν. Τραγουδούσαν «Le jour où la quille viendra» ** στον σκοπό του «Le jour où la pluie viendra» του Ζιλμπέρ Μπεκό. Τελικά, επέστρεφαν στα σπίτια τους στις τέσσερις γωνιές της Γαλλίας, υποχρεωμένοι να βρουν άλλους φί- λους, αμάθητους στον πόλεμο, που δεν είχαν πάει στη βορειοαφρικανική ενδοχώρα, δεν μιλούσαν ούτε για Αλγερίνους αντάρτες ούτε για βρομομα- * Αραβικό φυλαχτό κατά της βασκανίας. ** Μια μέρα θ’ απολυθώ.