Ανάμεσα στις πράξεις

Αλλά η Άιζα, παρότι θα έπρεπε να είχε σηκωθεί ακριβώς τη στιγμή που σηκώθηκε η κυρία Χέινζ, συνέχισε να κάθεται. Η κυρία Χέινζ την αγριοκοίταξε μ’ εκείνα τα μάτια της χήνας, το λαρύγγι της γέμισε με ήχους πτηνού, «Σας παρακαλώ, κυρία Τζάιλς Όλιβερ, έχετε την καλοσύνη να αναγνωρίσετε την ύπαρξή μου…», κάτι που εκείνη αναγκάστηκε να κάνει, σηκώθηκε εντέλει απ’ την καρέκλα της, μέσα στην ξεθωρια- σμένη ρόμπα της, με τα κοτσιδάκια της να κρέμονται πάνω στους ώμους της. Το Πόιντζ Χολ φάνηκε στο πρωινό φως των πρώτων καλοκαιρι- νών ημερών, ένα σπίτι μεσαίου μεγέθους. Δεν συγκαταλεγόταν στα σπίτια που αναφέρονται στους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Παραήταν απλό. Αλλά αυτό το άσπρο σπίτι με την γκρίζα σκεπή και την πτέρυγα που σχηματίζει ορθή γωνία, το σπίτι που ατυ- χώς ήταν χωμένο χαμηλά στο λιβάδι με μια σειρά δέντρων στην πλαγιά από πάνω του, έτσι που τα δαχτυλίδια του καπνού να ξετυλίγονται ως τις φωλιές που είχαν τα χαβαρόνια, ήταν μια κατοικία ζηλευτή. Άνθρωποι που περνούσαν από μπροστά, έλε- γαν μεταξύ τους: «Αναρωτιέμαι, θα πουληθεί ποτέ αυτό;» Κι ύστερα γύριζαν στο σοφέρ: «Ποιος μένει εδώ;» Ο σοφέρ δεν ήξερε. Η οικογένεια Όλιβερ, που είχε αγοράσει το σπίτι πριν από έναν αιώνα, δεν είχε σχέση με τους Γουέρινγκ, τους Έλβι, τους Μάνερινγκ ή τους Μπερνέτ· τις παλιές οικογέ- νειες που είχαν παντρευτεί μεταξύ τους κι ήταν και στο θάνατο στενά ενωμένες, όπως οι ρίζες του κισσού κάτω απ’ τον περίβο- λο στο κοιμητήρι της εκκλησίας. [ 20 ]