Αμνησία

Α Μ Ν Η Σ Ι Α 9 Γ αποδείχτηκε σύντομα πως ήταν όπλο · ένα Ruger P85 που ανήκε στον πατέρα μου. Τότε με την άκρη του ματιού μου διέκρινα το σώμα. Όλο αυτό κράτησε λιγότερο από μισό λεπτό, στο μυαλό μου όμως τα γεγονότα εκτυλίσσονταν με τρομαχτική βραδύτητα. Γύρισα το κεφάλι, σίγουρος πως κάτι δεν πάει καλά, και είδα το κορί- τσι, με το πρόσωπο στραμμένο στο πάτωμα, σκεπασμένο μ’ ένα λευκό σεντόνι. Το κεφάλι ήταν ελαφρώς γερμένο δεξιά, στο μέρος που στεκόμουν, τα μάτια διάπλατα ανοιχτά. Θεωρώ τον εαυτό μου δυνατό άτομο. Στα έντεκα βρήκα τη μητέρα μου νεκρή ύστερα από μακροχρόνια μάχη με μια ανία- τη ασθένεια. Συνέλαβαν τον πατέρα μου, με την κατηγορία ότι την έπνιξε μ’ ένα μαξιλάρι, και λίγο καιρό αργότερα εκείνος αυτοπυροβολήθηκε μ’ ένα κοντόκαννο, θρυμματίζοντας το κρα- νίο του. Δεν χρειάστηκε να τον δω, αλλά ήμουν μόνος στο σπίτι όταν η αστυνομία μού μετέφερε τα νέα. Το πτώμα του κοριτσιού, στο οποίο αργότερα θα αναφερόμουν ως το κορίτσι με το τσό- κερ –παρότι δεν φορούσε κάτι τέτοιο εκείνη τη στιγμή–, με επηρέασε διαφορετικά, γιατί υπήρχε κάτι τρομακτικό στην ίδια του την ύπαρξη που με ενοχοποιούσε πέραν κάθε αμφιβολίας. Ζύγωσα το πτώμα, αψηφώντας προς στιγμήν πως το κεφά- λι μου πήγαινε να σπάσει από τη ναυτία. Το βλέμμα μου ταξί- δεψε από το κορίτσι στο όπλο. Από το όπλο στο κορίτσι. Με κατέκλυσε φόβος, και μαζί του το προφανές ερώτημα. Τι έκανες; Δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου αυτό το κορίτσι, ήμουν βέβαιος γι’ αυτό · την ίδια στιγμή όμως, κάτι πάνω του μου φαινόταν ακαθόριστα οικείο.