Αμφίβια τέρατα: Ιστορίες στον δρόμο για τη λίμνη

ΑΜΦΙΒΙΑ ΤΕΡΑΤΑ 11 και νυφικά στην επικράτεια του θανάτου. Έτσι που είχα το γραφείο μου δίπλα ακριβώς στο τζάκι, τους έκανα παρέα. Καμιά φορά μιλούσα μαζί τους. Τους άλλαζα θέση. Φωτογραφίες σε κορνιζούλες με στή- ριγμα, για να στέκονται όρθιες. Σύνολο εφτά. Κά- ποια στιγμή εμφανίστηκε μία άδεια, με ασημένιο πλαίσιο. Ρώτησα τη γιαγιά. Εκείνη με κοίταξε σο- βαρή. «Σε αυτή την κορνίζα θα βάλεις εμένα όταν έρθει η ώρα» είπε. Κάτω από τις φωτογραφίες, το τζάκι έκαιγε αμέ- ριμνο. Δίπλα το κρεβατάκι που κοιμόμουν εγώ. Το κρεβατάκι έγινε κρεβάτι, το δημοτικό έγινε γυμνά- σιο και μετά λύκειο. Στην αρχή με τη γιαγιά Κατε- ρίνα όλα πήγαιναν καλά. Όταν δεν μοιρολογούσε, ήταν μια χαρά. «Αν είχα αφήσει τον πατέρα σου να οδηγήσει, μπορεί και να μη γινόταν» έλεγε. Την έτρωγαν οι τύψεις. Της τα ’λεγε καμιά φορά και η μαμά όσο ζούσε. Την έλεγε ανακατώστρα. «Τι ανα- κατεύεσαι συνέχεια, ρε μάνα;» της έλεγε. «Δεν εί- μαστε πια μικρά παιδιά». Και να τώρα. Αν δεν μι- λούσε; Αν δεν έλεγε ποιος να οδηγήσει; Τι δουλειά είχε αυτή να πει ποιος θα οδηγήσει; Τι να πεις; Μπορεί και να ήταν γραφτό. Στην πρώτη λυκείου άρχισαν οι τσακωμοί. Η