Αμφίβια τέρατα: Ιστορίες στον δρόμο για τη λίμνη

10 ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥΛΟΣ την πρώτη τάξη. Ο πατέρας, ως συνήθως, είχε πιει λίγο κρασάκι παραπάνω. «Ρινιώ, τι λες; Θες να μεί- νεις;» Μου είχαν δώσει το όνομά της, αλλά δεν με φώναζαν Κατερίνα. Ρινιώ. Είναι πιο μοντέρνο. Γύ- ρω στα μεσάνυχτα γιαγιά και εγγονή τούς ξεπρο- βοδίσαμε ως την πόρτα του κήπου. Ακριβώς απέξω περίμενε το Φορντ, έτοιμο να τους σκοτώσει. Ήμα- σταν όλοι χαρούμενοι. Ο πατέρας μου γιατί είχε πιει, η μάνα γιατί πάντα έτσι ήταν, εγώ γιατί θα έμενα με τη γιαγιά και η γιαγιά γιατί θα με είχε δυο ολόκληρες μέρες μαζί της – για την ακρίβεια, ως την Κυριακή το βράδυ. Πού να φανταζόταν ότι θα με κρατούσε εννιά ολόκληρα χρόνια. Πλησιάζο- ντας ο πατέρας μου στο Φορντ, η γιαγιά τον είδε που παραπάταγε. Μόλις κατάλαβε ότι πήγαινε για τη θέση του οδηγού, του ’βαλε τις φωνές. «Καλά, καλά, μην κάνεις έτσι, θα οδηγήσει η κόρη σου σή- μερα». Δεν ήταν κακή οδηγός η μαμά, αλλά τρία χιλιόμετρα πιο κάτω το Φορντ άλλαξε πορεία και καρφώθηκε κάτω από την παρατημένη καρότσα μιας νταλίκας. Πέθαναν και οι δυο ακαριαία. Η φω- τογραφία του γάμου τους πήρε τη θέση της στο τζάκι, δίπλα στους άλλους πεθαμένους. Θείοι, θείες, παππούδες και γιαγιάδες, γαμπριάτικα κοστούμια