Αμφίβια τέρατα: Ιστορίες στον δρόμο για τη λίμνη

ΑΜΦΙΒΙΑ ΤΕΡΑΤΑ 13 εκείνη την πίσω θέση, να πιαστώ από τη μέση του Χρήστου και να αφήσω τα μαλλιά μου να ανεμίζουν σαν τρελά στον αέρα, αντί να πάω στα αγγλικά για το τεστ, όπως ήταν το κανονικό. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα το ψέμα της γιαγιάς. Παράδεισος υπήρ- χε και ήταν εδώ. Την άλλη μέρα οι εφημερίδες έγραψαν ότι πέ- ρασε με κόκκινο χωρίς δίπλωμα. Πώς έγινε, δεν μπορώ να το πω. Δεν πρόλαβα να δω. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι έλυσα τα χέρια μου από τη μέση του και έτρεξα να πάω στο σπίτι. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί ποιος άκουγε τώρα τη γιαγιά. Πέρασα την πόρτα της αυλής κι ύστερα της εισόδου χωρίς να τις ανοίξω. Στο τζάκι οι πεθαμένοι με κοιτούσαν με αυτό το κάπως ουδέτερο χαμόγε- λο, ανάμεσα στη λύπη και στη λήθη. Δοκίμασα κι εγώ το ίδιο. κι αμέσως μόλις το πέτυχα, έδωσα μια, και μπήκα στην άδεια κορνίζα που προοριζόταν για τη γιαγιά. Κοιτούσα προς το άδειο γραφείο, όπως οι άλλοι. Δεν φορούσα νυφικό. Μπλε φούστα, μπλε μπλουζάκι με το σήμα αριστερά: Δεύτερο Λύ- κειο Αγρινίου . Η γιαγιά Κατερίνα με ξεσκόνιζε κάθε μέρα κι ύστερα μου έδινε ένα φιλί, σαν αυτό στις εικόνες τις Κυριακές. Με κοίταζε με αυτό το βλέμ-