Αμφίβια τέρατα: Ιστορίες στον δρόμο για τη λίμνη

12 ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥΛΟΣ γιαγιά Κατερίνα είχε αναλάβει την προστασία μου από το κακό που παραμόνευε παντού. Μου μιλού- σε διαρκώς για την αμαρτία και για την Κόλαση. Μου έγραφε κομμάτια της Αγίας Γραφής σε χαρτά- κια και τα έκρυβε μέσα στα βιβλία μου, να τα βλέ- πω στο σχολείο, όταν αυτή δεν θα ήταν εκεί για να με προστατέψει. « Αν υπάρχει Κόλαση; Και το ρωτάς; Άκου, λέει, αν υπάρ- χει! Υπάρχει και παραϋπάρχει. Κι είναι εδώ, όχι αλλού. Κι ούτε θέλει πολύ ψάξιμο. Ο κόσμος είναι γεμάτος. Και η ζωή, τι είναι νομίζεις κι αυτή; Να σ’ το πω εγώ. Μια δυ- στυχία είναι, ένα μαρτύριο, αργό και βασανιστικό. Μάτια έχεις∙ άμα κοιτάξεις ένα γύρο, θα το δεις. Μόνο άμα είσαι στραβός δεν βλέπεις. Παράδεισος, δεν ξέρω. Θα υπάρχει κι αυτός, αλλά αλλού. Εγώ, μια φορά, αυτόν δεν τον είδα. Για να πω την αλήθεια, μια δυο φορές νόμισα πως τον είδα, αλλά στο τέλος... Κάλπικος, πώς το λένε » . Η Κόλαση υπήρχε πράγματι και είχε πολλά πρόσω- πα. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν του Χρήστου. Ο Χρή- στος είχε ένα κόκκινο μηχανάκι και δύο μάτια που, όταν με κοίταζαν, το μηχανάκι γινόταν πολύ πιο κόκκινο. Ένα απόγευμα ήταν γραφτό να ανέβω σε