Αλλάζει πουκάμισο το φίδι

14 ΚΩΣΤΑΣ ΑΚΡΙΒΟΣ αρτιμελής αποκεί μέσα. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και άφη- σα να μου ξεφύγει ένα βογκητό πόνου. Σταμάτησε, με κοίτα- ξε απορημένος και, ίσως για να κάνει ένα διάλειμμα στο μαρτύριο,με ρώτησε με τη βαριά φωνή του: «Γουέαρ αρ γιου φρομ,μίστερ;». Είχα φτάσει στην Αδριανούπολη λίγες ώρες νωρίτερα για να πάρω μέρος σ’ ένα συνέδριο, με θέμα Ο άλλος στη λογοτε- χνία των βαλκανικών χωρών . Θέλοντας να γλιτώσω από τους πλανόδιους πωλητές και τους μαγαζάτορες,αποφάσισα πως πουθενά αλλού, εκτός απ’ το πανεπιστήμιο και τις ώρες του συνεδρίου, δεν θα έλεγα πως είμαι Γιουνάν. Δεν είχα όρεξη για γλυκανάλατες επιθέσεις φιλίας από τους Τούρκους, που μοναδικό σκοπό έχουν να σου πουλήσουν τη φτηνιάρικη πραμάτεια τους.Είχα βρει μάλιστα και την κατάλληλη για τέ- τοιες περιστάσεις απάντηση: «Πόρτουγκεζ» έλεγα και αμέ- σως τα στόματα έκλειναν, είτε γιατί δεν ήξεραν κατά πού πέφτει αυτή η χώρα είτε γιατί δεν είχαν κάποιο σχόλιο να κάνουν.Το κόλπο το είχα εφαρμόσει πρώτη φορά σ’ ένα προη- γούμενο ταξίδι στην Τουρκία, το ίδιο έκανα και τώρα. Να όμως που ο δικός μου ο λουτράρης ήξερε · ήταν ενήμερος πε- ρί τα ποδοσφαιρικά, εξού και η όλο θαυμασμό αναφώνηση του ονόματος του άσου των ιβηρικών γηπέδων.Παρότι οπα- δός της Μπαρτσελόνα και του Μέσι, έγνεψα ναι και ξαναγύ- ρισα στη σιωπή μου. Δεν πέρασε πολλή ώρα και με ανασή- κωσε, άρχιζε τώρα το λουτροκοπάνισμα. Με ένα κομμάτι ύφασμα, κάτι ανάμεσα σε σκουρόχρωμη πετσέτα και πολυ- καιρισμένο σφουγγάρι, πήρε να σαπουνίζει το κεφάλι και