Το άλικο γράμμα

[ 17 ] αποβάθρας, που στοιχειώνουν το κάθε λιµάνι. Το ίδιο το δωµάτιο είναι αραχνιασµένο και µουντό και δείχνει βρόµικο από την πολυκαιρισµένη µπογιά του. Το πάτωµα είναι στρωµένο µε γκρίζα άµµο, συνήθεια παλιά, που αλλού έχει ξεχαστεί από καιρό. Εύκολα συµπεραίνει κανείς, από τη γε- νική αθλιότητα του χώρου, πως πρόκειται για ένα άδυτο όπου το γυναικείο φύλο µε τα µαγικά του σύνεργα, τη σκού- πα και τη σφουγγαρίστρα, πολύ σπάνια έχει πρόσβαση. Όσο για την επίπλωση, υπάρχει µια σόµπα µε ένα ογκωδέστατο µπουρί, ένα παλιό γραφείο από ξύλο πεύκου και δίπλα του ένα τρίποδο σκαµνί · δυο τρεις καρέκλες µε ξύλινο κάθισµα, σχεδόν σαραβαλιασµένες κι εντελώς ασταθείς · και –ας µην ξεχνάµε και τη βιβλιοθήκη– πάνω σε κάτι ράφια µια δυο ντουζίνες τόµοι µε τους Νόµους του Κογκρέσου και µια ογκώδης Σύνοψη των Νόµων περί Εσόδων. Ένας τενεκεδέ- νιος σωλήνας που ανεβαίνει και περνάει απ’ το ταβάνι απο- τελεί ένα είδος µέσου φωνητικής επικοινωνίας µε άλλα τµήµατα του κτιρίου. Κι εδώ, πριν από έξι µήνες περίπου, θα µπορούσες ακόµη, αξιότιµε αναγνώστη, να δεις –να βαδίζει πέρα δώθε, από τη µια γωνιά στην άλλη, ή να τεµπελιάζει πάνω στο ψηλό σκαµνί του, µε τον αγκώνα του πάνω στο γραφείο και τα µάτια του να τρέχουν πάνω κάτω στις στήλες της πρωινής εφηµερίδας– το ίδιο άτοµο που σε είχε καλω- σορίσει µέσα στο πρόσχαρο µικρό γραφείο του, όπου τρεµό- παιζε τόσο απαλά και ευχάριστα το φως του ήλιου ανάµεσα