Αλεξανδρινές φωνές

14 ΠΕΡΣΑ ΚΟΥΜΟΥΤΣΗ δοτική ασθένεια, πόσο μάλλον με αφροδίσιο νόσημα, όπως φανταστήκατε». Άφησε έναν σύντομο και ακαθόριστο ήχο που θύμιζε ξερόβηχα και συνέχισε με την ίδια περίσκεψη: «Τα συμπτώματα είναι βέβαιο πως δεν προδίδουν κάτι τέ- τοιο. Όμως…» Το σκυθρωπό ύφος του άνδρα δυνάμωσε την αγωνία του Κωνσταντίνου, αλλά και τη δυσφορία του, καθώς η υπομονή του είχε πλέον εξαντληθεί. Του ήταν ήδη πολύ δύσκολο να βρίσκεται εκεί, απέναντι σ’ αυτόν ειδικά τον άνθρωπο. Ήξερε την αυστηρότητα και την ακαμψία του σε θέματα τάξης και ηθικής, ακόμα και τα καυστικά σχόλια που διέδιδε κατά καιρούς για το πρόσωπό του στις συνε- στιάσεις και τις επίσημες μαζώξεις του περιγύρου του, στις οποίες πολύ σπάνια τον προσκαλούσε, παρότι έμενε σχε- δόν σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι του και γνωρίζο- νταν πολλά χρόνια. Καθ’ οδόν μάλιστα, είχε σκεφτεί να παρακάμψει τον κε- ντρικό δρόμο και να δει κάποιον άλλο γιατρό σε μια άλλη περιοχή, για να τον αποφύγει εντελώς, και το επικριτικό εκείνο βλέμμα του. Έμοιαζε πάντα σαν να ήταν υπεράνω κάθε ανθρώπινης αδυναμίας, σαν να ήταν άσπιλος και ανα- μάρτητος. Ο Κωνσταντίνος δεν άντεχε τόση υποκρισία, ούτε βέ- βαια τη λατρεία που του αποδιδόταν από όλους σχεδόν τους παροίκους. Τον λάτρευαν και τον είχαν αναγάγει σε θαυ-