Αλεξανδρινές φωνές

12 ΠΕΡΣΑ ΚΟΥΜΟΥΤΣΗ Κωνσταντίνος Καβάφης Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα, και θα κατοικώ μέσα σ’ ένα μαύρο σπίτι, μέσα σε μια κάμαρη σκοτεινή, θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο, και με απελπισία. Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή – που θα είναι τότε όλως διόλου τελειωμένη 1 . Ηόψη του γιατρού ΧριστόφορουΠαπαστεφάνου φανέ- ρωνε καθαρά την ανησυχία του για τη σοβαρότητα της κα- τάστασης του ασθενούς που καθόταν τώρα απέναντί του και τον κοιτούσε με δυο ολοστρόγγυλα μάτια πίσω από τα χοντρά κοκάλινα γυαλιά του. Ενώ του απηύθυνε το έντονα ερωτηματικό του βλέμμα, η ανησυχία του γιατρού έμοιαζε να κορυφώνεται, το ίδιο και ο δισταγμός του ως προς τα λόγια που έπρεπε να επιλέξει για να διατυπώσει τη γνωμά- τευσή του. Ο άλλος είχε σμίξει τα πυκνά γκριζωπά του φρύδια και κοιτούσε το συνοφρυωμένο πρόσωπο του άνδρα σαν να το παρατηρούσε, ή σαν να προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέ- ψεις του. Καθόταν ασάλευτος, κοκαλωμένος, περιμένοντας την απόφανση του γιατρού όπως ο κατηγορούμενος την