Αλεξανδρινές φωνές

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΕΣ ΦΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΛΕΨΙΟΥΣ 19 συνέχισε: «Όμως, ας μην προτρέχουμε κι όπως είπα, ψυ- χραιμία. Ψυχραιμία και πίστη στη ζωή. Η ζωή έχει την τάση να μας ξαφνιάζει, αγαπητέ Κωνσταντίνε». Ο άνδρας σταμάτησε, αλλά ο Κωνσταντίνος δεν ήταν σίγουρος αν ο γιατρός είχε τελειώσει. Στιγμές αργότερα, όταν τον είδε να κινείται νευρικά στο κάθισμά του, συνει- δητοποίησε πως η συνεδρίαση είχε λάβει τέλος και πως ο γιατρός δεν είχε πια τίποτε άλλο να προσθέσει. Παρά τη λαχτάρα του για μια αχτίδα ελπίδας –μια μικρή αναλαμπή στη σκοτεινιά που απλώθηκε ξαφνικά μέσα του– σηκώθηκε να φύγει. Πριν όμως απλώσει το χέρι του για να αποχαιρετήσει τον γιατρό, με μια ευθύτητα που ξάφνιασε τον άνδρα, τον ρώτησε πάλι, αυτή τη φορά χωρίς την πα- ραμικρή αμφιταλάντευση: «Σε περίπτωση που επαληθευθεί η γνωμάτευση, πόσος χρόνος απομένει;»