Αλεξανδρινές φωνές

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΕΣ ΦΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΛΕΨΙΟΥΣ 17 πίσουμε έναν κακοήθη όγκο» απάντησε κοφτά και χωρίς περιστροφές ο γιατρός, για να απαλλαγεί από τυχόν παρερ- μηνεύσεις, που ενδεχομένως απαιτούσαν μακροσκελείς και ακόμα πιο κουραστικές διασαφηνίσεις. Έκανε μια σύντομη παύση, προκειμένου ο ασθενής να αφομοιώσει τα λόγια του και ύστερα συνέχισε με συμβουλευτικό και μάλλον φιλικό τόνο στηφωνή, που εξέπληξε ακόμα και τον εαυτό του: «Δεν πρέπει όμως να απελπιζόμαστε, δεν πρέπει να παραδινό- μαστε στον φόβο, Κωνσταντίνε. Θα πρέπει να γίνουν κι άλλες εξετάσεις…» Ο Κωνσταντίνος δεν άκουσε τα υπόλοιπα λόγια του για- τρού, ένα εσωτερικό βουητό έφραζε τα αυτιά του, ενώ η σκοτεινιά κάλυψε πρόσκαιρα τα πάντα γύρω του. Το μυαλό του ξεστράτισε μακριά, περιπλανήθηκε στα δικά του μονοπάτια του φόβου και μιας αγωνίας που δεν θυμάται να είχε βιώσει ξανά όμοιά της στη ζωή του. Και μολονότι ενδόμυχα ήξερε, το είχε διαισθανθεί ότι εδώ και καιρό το σώμα του είχε υποκύψει σε μια αργή, αλλά σταθερή και πέρα για πέρα νοσηρή διεργασία που ξέφευγε από τον έλεγ- χό του, δεν περίμενε να ακούσει αυτά τα λόγια από το στό- μα του γιατρού. Ήλπιζε μάλιστα να διαψεύσει ο Χριστόφορος τους φό- βους του και να αποδώσει τα συμπτώματα στην ψυχική