Ακούω φωνές

ΠΕΝΤΈΜΙΣΙ ΒΔΟΜΆΔΕΣ 15 Έχουν περάσει τέσσερις βδομάδες. Οι μόνες μου επαφές με τον έξω κόσμο είναι ένα ζευγάρι Γερμα- νών που μένει δίπλα, η ταβέρνα στο διπλανό χωριό και ο κόσμος στην παραλία. Η Λίτσα μού είπε να εξαφανιστώ κι από το facebook, να μην μπαίνω για να μη με δει ενεργή. Αυτός; Αυτός δεν μπαίνει πο- τέ, της είπα. Καλού κακού, μου είπε. Δεν μιλάω με κανέναν, λέω τα απαραίτητα στον σερβιτόρο της ταβέρνας, στον μπακάλη, και κοιτάζω συνέχεια τον κόσμο στην παραλία για να περνάει η ώρα μου∙ να μην τρελαθώ. Η μητέρα μου ανησυχεί, μου αφήνει συνέχεια μηνύματα, δεν της φτάνει που της λέω ότι είμαι καλά. Το ίδιο κι οι φίλες μου. Αυτές δεν μπο- ρούν να καταλάβουν, ούτε να βοηθήσουν. Είναι νορμάλ αυτές. Ευτυχώς που υπάρχει το ίντερνετ. Διάβασα χθες πως τα τζιτζίκια περνάνε από τέσσερα έως δεκαε- φτά χρόνια ως σκουλήκια σε μια τρύπα κάτω από τη γη. Μετά βγαίνουν έξω και τραγουδάνε. Έξι βδο- μάδες, λέει, ζουν ως τζιτζίκια. Μετά πεθαίνουν. Και πως μόνο τα αρσενικά τραγουδάνε. Άρα το Ζάκι έχει φύλο. «Ζάκι, κάνε να τηλεφωνήσει. Ζάκι, κάνε να τον παντρευτώ. Ζάκι, μην πεθάνεις».