Ακούω φωνές

14 ΑΚΟΥΩ ΦΩΝΕΣ παντρευτώ τον Λύκο α) δεν πρέπει να πάω με άλ- λον, ούτε καν για να τον ξεχάσω, και β) δεν πρέπει να με πιάσει ποτέ να του λέω ψέματα. «Τζι-τζι-τζι-τζι». «Μήπως είσαι εσύ, Ζάκι; Μήπως είσαι εσύ ο ντε- τέκτιβ;» Ίσως να ήμουν τρελή από τότε ακόμα που ήμουν με το Αρνί. Γιατί να μην έχω παντρευτεί το Αρνί, να μην έχω κάνει τρία παιδιά, να μην έχω παρατήσει τη δουλειά μου για να μεγαλώνω τα τρία τρελά Αρνάκια; Γιατί ήθελα πάντα κάτι παραπάνω, γι’ αυ- τό. Γιατί διάβαζα βιβλία για έρωτες μεγάλους, απα- γορευμένους, παντοτινούς, ακατόρθωτους, κι ονει- ρευόμουν κάτι τέτοιο, κάτι που να μοιάζει με πόθο, πι, όμικρον, θήτα, όμικρον, ανθρώπινη κατάσταση, ίσως να πίστευα πάντα ότι γι’ αυτό ήρθαμε στη γη, για τον έρωτα, αλλιώς τι; Διαφορετικά το πιο ωραίο τοπίο του κόσμου θα ήταν βαρετό, όπως η θέα από τη βεράντα μου, βουβό από μέσα, άγονο. Χωρίς έρωτα, χωρίς θαυμασμό, χωρίς πόθο η ζωή είναι άχρωμη και στείρα. Μέχρι και το Ζάκι, το τζιτζίκι, το ξέρει αυτό. Κι ας λέει η μάνα μου πως στα τριά- ντα μου είμαι ακόμη ανώριμη. Δεν θέλω να πεθάνω από τόσο νέα.