Ακατοίκητη Γη: Μια ιστορία του μέλλοντος

ΤΟ ΝΤΟΜΙΝΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ 19 Για όσους διηγούνται σήμερα τέτοιες ιστορίες για το κλίμα, το να συζητά κανείς τις πλέον τρομακτικές υποθέσεις –και το γεγονός πως έχουμε απολέσει την ευκαιρία που είχαμε να περιορίσουμε την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη στους δύο βαθμούς– θεωρείται σήμερα «μη πρέπον». Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, και είναι όλοι τους τόσο αθεμελίωτοι, που κανονικά θα έπρεπε να τους αποκαλώ «παρορμήσεις». Επιλέγουμε, περισσότερο από ευπρέπεια, να μη συζητάμε για έναν πλανήτη στον οποίο η θερμοκρασία θα αυξηθεί πάνω από δύο βαθμούς. Ή, ίσως, από φόβο, ή από αποστροφή προς την κινδυνολογία, ή από πίστη στην τεχνοκρατία, που ουσιαστικά είναι πίστη στην αγορά, ή από σεβασμό στις συζητήσεις ανάμεσα σε μεροληπτούσες πλευρές και τις ατζέντες τους, ή από δυσπιστία απέναντι στην περιβαλλοντική Αριστε­ ρά, που πάντα με χαρακτήριζε, ή από έλλειψη ενδιαφέροντος για την τύχη μακρινών από μένα οικοσυστημάτων, που επίσης πάντα με χαρα­ κτήριζε. Η επιστήμη μάς μπέρδευε με τους τεχνικούς όρους και τους αριθμούς της που δύσκολα μπορούσαμε να συλλάβουμε, ή τουλάχιστον νιώθαμε πως οι όροι και οι αριθμοί της θα μπέρδευαν τους άλλους γύρω μας. Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε τον ρυθμό της αλλαγής, βασανιζόμαστε από τη σχεδόν συνωμοτική μας πίστη πως υπεύθυνη για την αλλαγή είναι η παγκόσμια ελίτ και οι οργανισμοί της, αλλά και τη συνήθειά μας να υποτασσόμαστε σε αυτή την ελίτ και τους οργανι­ σμούς της, παραμερίζοντας το τι πραγματικά πιστεύουμε για αυτούς. Ίσως να δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε τις πιο τρομακτικές προβλέψεις, γιατί η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη αποτελεί για τους περισ­ σότερους ένα πολύ καινούργιο θέμα, που δεν είναι δυνατόν να έχει φτάσει τόσο γρήγορα σε αυτό το σημείο από την εποχή της προβολής του ντοκιμαντέρ An Inconvenient Truth [ Άβολη αλήθεια ]. Ή γιατί απλώς μας αρέσει να οδηγούμε τα αυτοκίνητά μας, να τρώμε τις μπριζόλες μας και να απολαμβάνουμε τη ζωή μας, και δεν θέλουμε να κάνουμε άσχη­ μες σκέψεις σχετικά με το θέμα αυτό. Ή γιατί νιώθουμε τόσο «μετα-βιο­ μηχανικοί», που δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως αναπνέουμε ακόμη τους ρύπους των ορυκτών καυσίμων μας. Ή γιατί είμαστε τόσο καλοί, σε βαθμό ψυχοπάθειας σχεδόν, στο να αγνοούμε τα κακά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και να τα θεωρούμε μέρος της όλο και πιο