Αιχμηρά αντικείμενα

[ 15 ] κές φορές κραυγαλέα.Τώρα, όπως τον έβλεπα πίσωαπό το γραφείο του, ένιωθα ότι με παρακινούσε να τον εμπιστευτώ λιγάκι. Συγκατέ­ νευσα με τρόπο που έλπιζα να φανεί πειστικός. «Πάω να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου». Τα χέρια μου άφησαν ιδρω­ μένα αποτυπώματα στην καρέκλα. Δεν είχα κατοικίδιο να ανησυχώ γι’ αυτό, ούτε φυτά να τα αφήσω στη γειτόνισσα. Έχωσα σε μια πάνινη τσάντα ρούχα για πέντε μέρες, καθησυχάζοντας έτσι τον εαυτό μου ότι θα είχα καθαρίσει με το Γουίντ Γκαπ πριν από το τέλος της βδομάδας. Η τελευταία ματιά που έριξαφεύγοντας μου αποκάλυψε με τη μία πώς ήταν πραγματικά το σπίτι μου. Σαν φοιτητικό διαμέρισμα: φτηνό, μεταβατικό και κυρίως χωρίς έμπνευση. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επενδύσωσε έναν αξιοπρεπή καναπέ όταν θα επέστρεφα, ως ανταμοιβή για την εκ­ πληκτική ιστορία που ήταν βέβαιο ότι θα έβγαζα. Στο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα ήταν μια φωτογραφία μ’εμένα σε προεφηβική ηλικία να κρατάω αγκαλιά τη Μάριαν, ηλικίας εφτά ετών περίπου. Γελαστές και οι δυο. Εκείνη έχει τα μάτια της ορθάνοι­ χτα από έκπληξη, τα δικά μου είναι σφιχτά κλεισμένα. Τη σφίγγω δυνατά πάνω μου και τα μικρά, λιγνά ποδαράκια της κρέμονται πά­ νωστα γόνατά μου. Δεν μπορώ να θυμηθώούτε πότε ήταν ούτε για τι γελούσαμε. Με τα χρόνια έχει γίνει ένα ευχάριστο μυστήριο. Nο­ μίζω ότι μ’αρέσει να μην ξέρω. Κάνωπάντα μπάνιο. Όχι ντους. Δεν το αντέχω το κατάβρεγμα, κάνει το δέρμα μου να βουίζει σαν να μου έχει γυρίσει κάποιος ένα διακό