Αιχμηρά αντικείμενα

[ 14 ] O Κιούρι πιστεύει ότι με τη σωστή ιστορία θα γίνουμε μέσα σε μία νύχτα η αγαπημένη εφημερίδα του Σικάγου, θα κερδίσουμε πανεθνικήφήμη. Πέρυσι, μια άλλη εφημερίδα, όχι εμείς, είχε στείλει ένα δημοσιογράφο στην ιδιαίτερη πατρίδα του κάπου στο Τέξας, όπου μιαπαρέαπαιδιών είχαν πνιγεί από μια ανοιξιάτικηπλημμύρα. Έγραψε ένα ελεγειακό, αλλά καλοστημένο, κομμάτι πάνωστηφύση του νερού και της λύπης καλύπτοντας τα πάντα, από την ομάδα μπάσκετ των αγοριών που έχασε ξαφνικά τους τρεις καλύτερους παίκτες της, μέχρι το τοπικό γραφείο κηδειών που ήταν απελπιστι­ κά άπειρο για να χειριστεί τις σορούς των πνιγμένων. Το άρθρο κέρδισε βραβείο Πούλιτζερ. Παρ’ όλα αυτά, εγώ δεν ήθελα να πάω. Τόσο πολύ δεν ήθελα, προφανώς, που είχα αρπαχτεί και με τα δυο μου χέρια από τα μπρά­ τσα της καρέκλας, λες και θαπροσπαθούσε ο Κιούρι ναμε σύρει εκεί με το ζόρι. Εκείνος έμεινε ακίνητος και με κάρφωσε για μερικά δευ­ τερόλεπτα με τα υγρά, αχνογάλανα μάτια του. Ξερόβηξε, κοίταξε τη φωτογραφία της γυναίκας του και χαμογέλασε σαν γιατρός που ετοιμάζεται να ανακοινώσει τα άσχημα νέα. O Κιούρι τρελαινόταν να σου βάζει τις φωνές –ταίριαζε στην εικόνα του αρχισυντάκτηπου είχε πλάσει στα μαθητικά του χρόνια– αλλά ήταν επίσης κι ένας από τους εντιμότερους ανθρώπους που γνώριζα. «Άκου, μικρή, αν δεν μπορείς να το κάνεις, μην το κάνεις. Αλλά νομίζω ότι θα είναι καλό και για σένα. Nα βγάλεις κάτι. Nα ξαναστα­ θείς στα πόδια σου. Είναι πολύ καλή ιστορία – μας χρειάζεται μια τέτοια. Εσένα σου χρειάζεται». O Κιούρι πάντα με στήριζε. Πίστευε ότι θα γινόμουν η καλύτερη ρεπόρτερ του, έλεγε ότι είχα εκπληκτικό μυαλό. Στα δύο χρόνια μου στη δουλειά, είχα διαψεύσει κατ’επανάληψη τις προσδοκίες. Μερι