Αιχμηρά αντικείμενα

[ 12 ] Θα μπορούσες να συζητάς περί δημοσιογραφίας εκεί μέσα ή να κά­ νεις Παπ τεστ. Κανένας δεν σκοτίζεται. «Πες μου για το Γουίντ Γκαπ». O Κιούρι πίεζε τη μύτη ενός στιλό πάνωστο αξύριστο, γκρίζο πιγούνι του. Φαντάστηκα τη μικρή μπλε μουτζούρα που θα άφηνε ανάμεσα στα σκληρά γένια. «Βρίσκεται ακριβώς στον πάτο τουΜισούρι, στο πέλμα της μπό­ τας. Δυο βήματα από τοΤενεσί και το Αρκάνσας» είπα, σκαλίζοντας πυρετωδώς το μυαλό μου για τα στοιχεία. O Κιούρι τρελαίνεται να εξετάζει τους ρεπόρτερ για οποιοδήποτε θέμα θεωρεί εκείνος σχε­ τικό – τον αριθμό δολοφονιών στο Σικάγο την περασμένη χρονιά, τις δημογραφικές στατιστικές της Κομητείας Κουκ, ή, για κάποιο λόγο, την ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας μου, θέμα που εγώ προ­ τιμούσα πάντα να αποφεύγω. «Η πόλη υπάρχει από πριν τον Εμφύ­ λιο» συνέχισα. «Είναι κοντά στονΜισισιπή, γι’αυτό και υπήρξε λιμά­ νι μια εποχή. Τώρα η σημαντικότερη ασχολία είναι η χοιροτροφία. Έχει περίπου δύο χιλιάδες κατοίκους. Παλιές οικογένειες με λεφτά και χαμένα κορμιά». «Εσύ τι είσαι;» «Χαμένο κορμί. Από παλιά οικογένεια με λεφτά». Χαμογέλασα. Συνοφρυώθηκε. «Και τι διάβολο έπαθαν εκεί;» Έμεινα σιωπηλή, ενώσκεφτόμουν τις πιθανές συμφορές που θα μπορούσαν να έχουν χτυπήσει το Γουίντ Γκαπ. Είναι μια από εκείνες τις μίζερες κωμοπόλεις με ροπή προς τα δυστυχήματα: πρόσκρου­ ση λεωφορείου ή ανεμοστρόβιλος. Έκρηξη σε σιταποθήκη ή μπό­ μπιρας που έπεσε σε πηγάδι. Είχα μουτρώσει και λίγο. Έλπιζα –όπως ελπίζω κάθε φορά που ο Κιούρι με καλεί στο γραφείο του– να με επαινέσει για κάποιο πρόσφατο άρθρο μου, ή να με βάλει σ’ ένα