Αιχμηρά αντικείμενα

[ 26 ] πρέπει να φέρνουμε κορίτσια εδώ πέρα, έτσι όπως έχουν τα πράγ­ ματα». Oάντρας κοίταξε με νόημα εμένα, έβγαλε το πάνινο κασκέτο του για να σκουπίσει το μέτωπό του κι ύστερα άρχισε πάλι να σκα­ λίζει τους θάμνους. «Θλιβερή δουλειά» είπε ο σύντροφός μου. «Θλιβερή υπόθεση». Συνεχίσαμε ναπροχωράμε αργά. Κλότσησα ένασκουριασμένο κου­ τάκι μπίρας έξω από το δρόμο μου. Σε λίγο άλλο ένα. Ένα μοναχικό πουλάκι πέρασε ακριβώς μπροστά από τα μάτια μου κι ύστερα πέ­ ταξε σαν αστραπήως πάνωστις κορυφές των δέντρων. Μια ακρίδα ήρθε και κόλλησε ξαφνικά στον καρπό μου. Μαγεία και τρόμος. «Θαμπορούσανασας ρωτήσωτι σκέφτεστε γιαόλααυτά;» Έβγα­ λα το μπλοκάκι μου και το κούνησα για να το δει. «Δεν ξέρω αν έχω και πολλά να πω». «Απλώς τη γνώμη σας. Δύο κορίτσια σε μια μικρή πόλη…» «Κατ’ αρχάς, δεν ξέρουμε αν αυτές συνδέονται, έτσι δεν είναι; Εκτός αν ξέρεις εσύ κάτι που εγώ δεν ξέρω. Κατά τη γνώμη μου, η Nάταλι θα βρεθεί. Σώα και αβλαβής. Δεν πάνε ούτε δυο μέρες». «Υπάρχει καμιά θεωρία για την Αν;» ρώτησα. «Κάποιος παλαβός πρέπει να το έκανε, κάποιος σαλεμένος. Πε­ ραστικός απ’ την πόλη, είχε ξεχάσει να πάρει τα χάπια του, άκουγε φωνές. Τέτοια». «Γιατί το λέτε αυτό;» Oάντρας σταμάτησε έβγαλε από την πίσω τσέπη του ένα πουγκί ταμπάκο, έπλασε μια μπαλίτσα, την έχωσε κάτωαπό τα ούλα του και άρχισε να τη μασάει μέχρι που ρούφηξε και την παραμικρή υποψία νικοτίνης. Το στόμα μου αντανακλαστικά γέμισε σάλια. «Αλλιώς, γιατί να βγάλει τα δόντια του σκοτωμένου κοριτσιού;» «Της έβγαλε τα δόντια;»