Αιχμηρά αντικείμενα

[ 25 ] «Γεια! Κανένα νέο;» μου φώναξε ένας άντρας με κοιλιά πρησμένη από την μπίρα, που ήταν ο κοντινότερος προς τη μεριά μου. Άφησα τομονοπάτι και προχώρησαανάμεσασταδέντραμέχρι νατονφτάσω. «Μπορώνα βοηθήσωσε κάτι;» Δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να βγά­ λω το σημειωματάριό μου. «Προχώρα δίπλα σε μένα, ευθεία μπροστά» μου είπε. «Πάντα χρειάζεται ένα άτομο παραπάνω. Θα έχουμε λιγότερο έδαφος να καλύψουμε». Βαδίσαμε σιωπηλοί για λίγη ώρα. O σύντροφός μου σταματούσε κάθε τόσο και καθάριζε το λαιμό του με ένα υγρό, βρα­ χνό βήξιμο. «Λέω καμιά φορά ότι θα άξιζε να το κάψουμε ετούτο το δάσος» είπε ξαφνικά. «Τίποτε καλό δεν έχει βγει αποδώ μέσα. Είσαι φίλη των Κιν;» «Για να είμαι ειλικρινής, είμαι δημοσιογράφος. Της Nτέιλι Ποστ του Σικάγου». «Μμμμ…Για φαντάσου. Θα γράψεις για όλα αυτά;» Ένα θρηνητικό ουρλιαχτό σηκώθηκε ξαφνικά πάνω από τα δέ­ ντρα, η κραυγή ενός κοριτσιού: «Nάταλι!». Τα χέρια μου άρχισαν να ιδρώνουν καθώς τρέξαμε προς το μέρος της κραυγής. Είδα σιλουέ­ τες να έρχονται καταπάνω μας παραπατώντας. Μια έφηβη με αχυ­ ρένια ξανθά μαλλιά πέρασε σπρώχνοντας ανάμεσά μας, με πρόσω­ πο κόκκινο και σφιγμένο. Τρέκλιζε σαν μεθυσμένη και ούρλιαζε το όνομα της Nάταλι ως τα ουράνια. Ένας μεγάλος άντρας, ο πατέρας της ίσως, την πρόφτασε, την τύλιξε στην αγκαλιά του και την κατεύ­ θυνε έξω από το δάσος. «Τη βρήκαν;» φώναξε ο φίλος μου. Ένα συλλογικό αρνητικό νεύμα. «Απλώς τρομοκρατήθηκε η κο­ πέλα» απάντησε κάποιος άλλος από μακριά. «Της έπεσε βαρύ. Δεν