Αιχμηρά αντικείμενα

[ 21 ] Η γραμματέας σήκωσε τα μάτια της προς το ταβάνι. O Μπιλ Βίκερι προπορεύτηκε σε έναν επενδυμένο με ξύλο διά­ δρομο, γεμάτο φτηνά κάδρα με φωτογραφίες ψαριών και αλόγων, και μπήκε στο γραφείο του, τοοποίοδεν είχε καθόλουπαράθυρα και το οποίο ήταν ένα μικροσκοπικό τετράγωνο ντυμένο με μεταλλικές αρχειοθήκες. Κάθισε, άναψε τσιγάρο. Εμένα δεν μου πρόσφερε. «Δεν θέλω να βγει παραέξω αυτό, δεσποινίς. Δεν πρόκειται να το αφήσω να βγει παραέξω». «Πολύ φοβάμαι, διοικητή Βίκερι, ότι δεν έχετε και πολλές επιλο­ γές. Εδώέχουν γίνει στόχος παιδιά. Oκόσμος πρέπει να το γνωρίζει». Είναι ηατάκαπου μουρμούριζαστηδιαδρομήπρος το τμήμα. Ρίχνει το φταίξιμο στους θεούς. «Και σας τι σας νοιάζει; Δεν είναι δικά σας παιδιά, είναι παιδιά του Γουίντ Γκαπ». Σηκώθηκε, ξανακάθισε, τακτοποίησε αλλιώς κάτι χαρ­ τιά. «Μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά πως το Σικάγο ποτέ δεν νοιάστηκε για τα παιδιά του Γουίντ Γκαπ». Ηφωνή του έσπασε προς το τέλος. Τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο του, έστριψε ένα χοντρό χρυσό δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο, ανοιγόκλεισε κάμποσες φορές τα μάτια του. Ξαφνικά αναρωτήθηκα μήπως ήταν έτοιμος να κλάψει. «Έχετε δίκιο. Μάλλον ποτέ. Ακούστε, δεν πρόκειται να γίνει εκ­ μετάλλευση αυτής της ιστορίας. Είναι σημαντικό. Αν αυτό σας κάνει να αισθανθείτε καλύτερα, εγώ είμαι από το Γουίντ Γκαπ». Oρίστε, Κιούρι. Προσπαθώ . O διοικητής με κοίταξε. Περιεργάστηκε το πρόσωπό μου. «Πώς λέγεσαι;» «Καμίλ Πρίκερ». «Κι εγώ πώς και δεν σε ξέρω;»