Αιχμηρά αντικείμενα

[ 20 ] βγει ναψάξει στο δάσος, προς τη βορινή πλευρά. Η γραμματέας του τμήματος μου είπε ότι μπορούσα να περιμένω – ο διοικητής Μπιλ Βίκερι θα γύριζε σύντομα για το μεσημεριανό φαγητό του. Η αίθου­ σα αναμονής είχε την επίπλαστη άνετη ατμόσφαιρα ενός προθάλα­ μου οδοντιατρείου. Κάθισα σε μια πορτοκαλιά, σαραβαλιασμένη καρέκλα και ξεφύλλισα ένα τεύχος του Ρέντμπουκ . Ένα αρωματικό χώρου, χωμένο σε μια πρίζα κάπου κοντά, ξερνούσε μια πλαστική μυρωδιά που υποτίθεται ότι έπρεπε να θυμίζει αεράκι της εξοχής. Μισή ώρα αργότερα, είχα διαβάσει τρία περιοδικά και είχα αρχίσει να ανακατεύομαι άσχημα από τη μυρωδιά. Όταν μπήκε τελικά ο Βίκερι, η γραμματέας με έδειξε μ’ένα νεύμα και ψιθύρισε με ειλικρι­ νή αποστροφή: «Δημοσιογράφος». O Βίκερι, ένας λεπτός άντρας λίγο πάνω από τα πενήντα, είχε μουσκέψει ήδη στον ιδρώτα τη στολή του. Το πουκάμισό του κολ­ λούσε στο στήθος του και το παντελόνι σούφρωνε πίσω, εκεί όπου θα έπρεπε κανονικά να υπάρχει ένας πισινός. «Δημοσιογράφος;» Με κοίταξε πάνω από κάτι τεράστια γυαλιά με πολυεστιακούς φακούς. «Τι δημοσιογράφος;» «Διοικητή Βίκερι, είμαι η Καμίλ Πρίκερ από την Nτέιλι Ποστ του Σικάγου». «Του Σικάγου; Και γιατί ήρθες εδώ από το Σικάγο;» «Θα ήθελα να μιλήσωμαζί σας για τα κοριτσάκια – τη Nάταλι Κιν και το κορίτσι που δολοφονήθηκε πέρυσι». «ΙησούςΧριστός. Πώς τομάθατεαυτόεσείς εκεί πάνω; ΙησούςΧρι­ στός». Κοίταξε τηγραμματέακαι πάλι εμένασαν ναείχαμεσυνωμοτήσει. Ύστερα μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. «Κράτησε τα τηλε­ φωνήματά μου, Ρουθ».