Αιχμηρά αντικείμενα

[ 17 ] σκόμουν μόλις πενήντα χιλιόμετρα έξω από την ιδιαίτερη πατρίδα μου,αλλάχρειαζόμουνοπωσδήποτεάλλημιατελευταίανύχταμακριά. Τοπρωί ρούφηξα έναμπαγιάτικο ντόνατς με ζελέ και τράβηξα νότια, με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει κατακόρυφα και το πυκνό δάσος να με πνίγει κι από τις δυο πλευρές. Αυτό το κομμάτι του Μισούρι είναι απελπιστικά επίπεδο – ατέλειωτα χιλιόμετρα από αδιάφορα δέντρα που τα διακόπτει μόνο η στενή λωρίδα του αυτοκινητόδρο­ μου στον οποίο ταξίδευα. Το ίδιο τοπίο να επαναλαμβάνεται κάθε δύο λεπτά. Το Γουίντ Γκαπ δεν φαίνεται από μακριά · το ψηλότερο κτίριό του είναι τριώροφο. Όμως εγώ, ύστερααπό είκοσι λεπτάοδήγησης, ήξε­ ρα ότι πλησίαζα. Πρώτα έσκασε μύτη ένα βενζινάδικο. Μια παρέα αγόρια, κοκαλιάρικα, γυμνόστηθα, βαριεστημένα, άραζαν απέξω. Δίπλα από ένα παλιό ημιφορτηγό με καρότσα, ένας μπόμπιρας με πάνες πετούσε χούφτες χαλίκια στον αέρα, ενώ η μητέρα του γέμιζε το ντεπόζιτο. Τα μαλλιά της γυναίκας ήταν βαμμένα ξανθά, αλλά οι σκούρες ρίζες έφταναν σχεδόν ως τ’ αυτιά της. Τη στιγμή που περ­ νούσα,φώναξεάγριαπροςτουςνεαρούςκάτι πουδενέπιασα. Αμέσως μετά, το δάσος άρχισε να αραιώνει. Προσπέρασα μια στενή λωρίδα εμπορικού κέντρου με ξαπλώστρες για μαύρισμα, ένα οπλοπωλείο, ένα κατάστημα λευκών ειδών. Έπειτα, ένα μοναχικό, ξεκάρφωτο μπουλούκι από παλιά σπίτια, προορισμένα να ενταχθούν σε κάποιο σχέδιο ανάπτυξης που ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Και τέλος, η πόλη. Χωρίς κανένα λόγο, κράτησα την ανάσα μου καθώς περνούσα την πινακίδα που με καλωσόριζε στο Γουίντ Γκαπ, έτσι όπως κά­ νουν τα μικρά παιδιά όταν περνάνε έξω από νεκροταφείο. Είχα