Αιχμηρά αντικείμενα

[ 16 ] πτη. Έτσι, έφραξα τη σχάρα στο δάπεδο της καμπίνας του ντους με την αραχνοΰφαντηπετσέτα τουμοτέλ, έστρεψα τοστόμιο του ντους προς τον τοίχο και κάθισα μέσα στους δέκα πόντους νερό που μα­ ζεύτηκε. Γύρω μου αργοκυλούσαν τρίχες από την ηβική χώρα κά­ ποιου άλλου. Βγήκα. Δεύτερη πετσέτα δεν υπήρχε, οπότε έτρεξα στο κρεβάτι και σφούγγισα το κορμί μου με τη φτηνή βαμβακερή κουβέρτα. Ύστερα ήπια ζεστό μπέρμπον βλαστημώντας το μηχάνημα για τα παγάκια. Το Γουίντ Γκαπ είναι περίπου έντεκα ώρες νότια του Σικάγου. O Κιούρι είχε τη γενναιοδωρία να μου καλύψει ως έξοδα κίνησης μιας νύχτας διαμονή σε μοτέλ συν πρωινό, αρκεί να το έτρωγα σε βεν­ ζινάδικο. Όταν θα έφταναστην πόληθα έμεναστοσπίτι της μητέρας μου. Έτσι αποφάσισε για λογαριασμό μου. Ήξερα ήδη την αντίδρα­ ση που θα συναντούσα όταν θα εμφανιζόμουν στην πόρτα της. Μια στιγμιαία, έντονη ταραχή, το χέρι μηχανικά στα μαλλιά της και μια παράταιρη αγκαλιά που θα με άφηνε γερμένη ελαφρά στο πλάι. Δυο λόγια περί σπιτιού, που ήταν άνω κάτω, πράγμα που δεν θα ίσχυε. Ερωτήσεις για το πόσο θα μείνω, πακεταρισμένες σε τυπικές ευγένειες. «Για πόσο θα σε έχουμε κοντά μας, καλή μου;» θα μου έλεγε. Που σήμαινε: «Πότε φεύγεις;». Αυτή η ευγένεια είναι που με ταράζει περισσότερο. Ήξερα ότι έπρεπε να προετοιμάσω τις σημειώσεις μου, να στήσω ερωτήσεις. Αντί γι’ αυτό ήπια κι άλλο μπέρμπον, κατέβασα και δυο ασπιρίνεςμετάκαι έσβησατοφως. Nανουρισμένηαπότουγρόμουρ­ μουρητό του κλιματιστικού κι από τις ηλεκτρονικές σταλαγματιές κάποιου βιντεογκέιμ από το διπλανό δωμάτιο, αποκοιμήθηκα. Βρι