Αισθηματική αγωγή

44 | ΓΚΙΣΤΑΒ ΦΛΟΜΠΕΡ Έσκυψε το κεφάλι, δάγκωσε τα χείλια, ενώ τουρτούριζε μες στο λεπτό του ρούχο. Ο Φρεντερίκ του έριξε το μισό του παλτό στους ώμους. Τυλί- χτηκαν έτσι κι οι δυο μαζί · και κρατημένοι από τη μέση, περ- πατούσαν σκεπασμένοι, πλάι πλάι. «Πώς θες να ζήσω εκεί πέρα χωρίς εσένα;» έλεγε ο Φρεντερίκ. Η πικρία του φίλου του ξανάφερε τη θλίψη του. «Κάτι θα μπορούσα να κάνω με μια γυναίκα που θα μ’ αγα- πούσε… Γιατί γελάς, ο έρωτας είναι η τροφή και το οξυγόνο του πνεύματος. Οι δυνατές συγκινήσεις παράγουν μεγάλα έργα. Όσο για να βρω αυτή που θα ’θελα, το ξεχνώ! Άλλωστε, αν πο- τέ τη βρω, θα μ’ απορρίψει. Είμαι από κείνη τη ράτσα των από- κληρων, και θα σβήσω με έναν θησαυρό που δεν ξέρω αν θα είναι από στρας ή από διαμάντια». Πάνω στο πλακόστρωτο απλώθηκε η σκιά κάποιου, ενώ την ίδια στιγμή ακούστηκαν τα παρακάτω λόγια: «Χαίρετε, κύριοι!» Εκείνος που τα πρόφερε ήταν ένας άντρας κοντός, που φο- ρούσε μια φαρδιά καφέ ρεντιγκότα κι ένα κασκέτο που κάτω από το γείσο του ξεπρόβαλλε μια σουβλερή μύτη. «Ο κύριος Ροκ;» είπε ο Φρεντερίκ. «Ο ίδιος!» απάντησε η φωνή. Ο κάτοικος αυτός της Νοζάν δικαιολόγησε την παρουσία του λέγοντας ότι πήγαινε να ελέγξει τις παγίδες που είχε βάλει για τους λύκους, στο περιβόλι του, κοντά στο νερό. «Γυρίσατε λοιπόν στην πατρίδα σας; Μπράβο! Μου το είπε η κορούλα μου. Από υγεία, είστε πάντα καλά, ελπίζω. Δεν φεύ- γετε κιόλας…» Κι απομακρύνθηκε, αποθαρρυμένος, προφανώς, από την αντίδραση του Φρεντερίκ. Πράγματι, η κυρία Μορό δεν τον συναναστρεφόταν · αυτός ο κυρ Ροκ ζούσε αστεφάνωτος με την υπηρέτριά του και δεν τον