Αισθηματική αγωγή

42 | ΓΚΙΣΤΑΒ ΦΛΟΜΠΕΡ κληρονομιά, θα είχε πάντα μια ανεξάρτητη δουλειά για τρία χρόνια, περιμένοντας να διοριστεί. Έπρεπε λοιπόν να εγκατα- λείψει το παλιό τους σχέδιο να μείνουν μαζί στην πρωτεύουσα, προς το παρόν τουλάχιστον. Ο Φρεντερίκ έσκυψε το κεφάλι. Ήταν το πρώτο όνειρό του που ναυαγούσε. «Μη στενοχωριέσαι» είπε ο γιος του λοχαγού, «η ζωή είναι μεγάλη κι εμείς είμαστε νέοι. Θα ’ρθω να σε βρω! Σταμάτα να το σκέφτεσαι!» Τον έπιασε και τον ταρακούνησε, και για να τον κάνει να ξεχαστεί τον ρωτούσε για το ταξίδι του. Ο Φρεντερίκ δεν είχε και πολλά πράγματα να πει. Στη θύ- μηση της κυρίας Αρνού όμως, η θλίψη του εξανεμίστηκε. Δεν μίλησε για κείνη, μια ντροπή τον συγκράτησε. Αντιθέτως, είπε πολλά για τον Αρνού, μεταφέροντας τα λόγια του, τους τρόπους του, τις σχέσεις του, και ο Ντελοριέ τον παρακίνησε να καλλι- εργήσει τη γνωριμία αυτή. Ο Φρεντερίκ δεν είχε γράψει τίποτα τον τελευταίο καιρό · το λογοτεχνικό του γούστο είχε αλλάξει: πάνω απ’ όλα λογάριαζε το πάθος: ο Βέρθερος, ο Ρενέ, ο Φρανκ, ο Λάρα, η Λέλια * κι άλλοι πιο μέτριοι τον ενθουσίαζαν εξίσου. Κάποτε κάποτε η μουσική τού φαινόταν η μόνη ικανή να εκφράσει την εσωτερι- κή του ταραχή · ή, πάλι, τον κυρίευε η επιφάνεια των πραγμά- των και ήθελε να ζωγραφίσει. Είχε συνθέσει, πάντως, στίχους · ο Ντελοριέ τους βρήκε πολύ ωραίους, αλλά δίχως να ζητήσει κι άλλους. Όσο για κείνον, δεν τον τραβούσε πια η μεταφυσική. Τον απασχολούσαν η κοινωνική οικονομία και η Γαλλική Επανά- σταση. Προς το παρόν, ήταν ένα ντερέκι είκοσι δύο ετών, αδύ- * Πρόκειται για ρομαντικούς ήρωες των Γκαίτε, Σατομπριάν, Μισέ, Μπάι­ ρον και της Ζορζ Σαντ αντίστοιχα.