Αισθηματική αγωγή

34 | ΓΚΙΣΤΑΒ ΦΛΟΜΠΕΡ θα ήθελε να προσθέσει ούτε να αφαιρέσει από τη μορφή της. Το σύμπαν είχε ξαφνικά γίνει πιο μεγάλο. Εκείνη ήταν το φωτεινό σημείο όπου συνέκλιναν τα πάντα · και καθώς τον νανούριζε το κούνημα της άμαξας, με τα βλέφαρα μισόκλειστα, το βλέμμα προς τα σύννεφα, αφηνόταν σε μια απέραντη χαρά ονειροπόλα. Στην Μπρε δεν περίμενε να φάνε τα άλογα τη βρόμη, προ- χώρησε μπροστά στον δρόμο, μοναχός του. Ο Αρνού την είχε φωνάξει «Μαρί». Φώναξε πολύ δυνατά: «Μαρί!» Η φωνή του χάθηκε στον αέρα. Ένα πλούσιο πορφυρό χρώμα πυρπολούσε τον ουρανό στη δύση. Μεγάλες θημωνιές από σιτάρι, που υψώνονταν ανάμεσα στα άχυρα των χωραφιών, έριχναν τις γιγάντιες σκιές τους. Ένας σκύλος, πέρα μακριά, σε ένα αγρόκτημα, άρχισε να γαβγίζει. Ανατρίχιασε, καθώς τον έπιασε μια ανησυχία χωρίς λόγο. Όταν τον έφτασε ο Ιζιντόρ, κάθισε εκείνος στη θέση του αμα- ξά. Η αδυναμία που είχε νιώσει πέρασε. Ήταν αποφασισμένος να επισκεφθεί τους Αρνού και να πιάσει σχέσεις μαζί τους. Το σπίτι τους λογικά θα ήταν ευχάριστο, ο Αρνού εξάλλου του άρε- σε · ποιος ξέρει έπειτα; Τότε του ανέβηκε το αίμα στο πρόσωπό του: τα μηνίγγια του βούιζαν, χτύπησε το μαστίγιό του, τράνταξε τα γκέμια και πήγαινε τα άλογα με τέτοιον καλπασμό που ο γέρος αμαξάς έλεγε ξανά και ξανά: «Με το μαλακό! Με το μαλακό, σας λέω! Θα λαχανιάσουν έτσι». Σιγά σιγά ο Φρεντερίκ ηρέμησε κι άκουσε αυτό που του έλε- γε ο υπηρέτης του. Περίμεναν τον κύριο με μεγάλη ανυπομονησία. Η δεσποινίδα Λουίζ είχε κλάψει γιατί ήθελε να έρθει κι εκείνη με την άμαξα. «Και η δεσποινίς Λουίζ ποια είναι;» «Η μικρή του κυρίου Ροκ, ξέρετε…» «Α ναι, ξέχασα!» είπε ο Φρεντερίκ αδιάφορα. Εν τω μεταξύ, τα άλογα δεν άντεχαν άλλο. Παραπατούσαν και