Αισθηματική αγωγή

32 | ΓΚΙΣΤΑΒ ΦΛΟΜΠΕΡ σταματήσει κι εκείνοι το μόνο που θα είχαν να κάνουν θα ήταν να κατέβουν · κι αυτό το πολύ απλό πράγμα όμως ήταν τόσο δύσκολο όσο το να κινήσεις τον ήλιο! Λίγο πιο μακριά, φαινόταν ένα κάστρο με μυτερή στέγη και τετράγωνους πυργίσκους. Στην πρόσοψή του απλωνόταν μια πρασιά · και οι αλέες, σαν μαύροι θόλοι, χάνονταν κάτω από τις φλαμουριές. Τη φαντάστηκε να περνά δίπλα στις φυλλωσιές απ’ τους καρπίνους. Εκείνη τη στιγμή, μια νεαρή κυρία κι ένας νεαρός άντρας ανέβηκαν τα σκαλιά, ανάμεσα από τις γλάστρες με τις πορτοκαλιές. Έπειτα όλα χάθηκαν. Το κοριτσάκι έπαιζε τριγύρω της. Ο Φρεντερίκ πήγε να τη φιλήσει. Εκείνη κρύφτηκε πίσω από την υπηρέτριά της · η μη- τέρα της τη μάλωσε που δεν ήταν ευγενική με τον κύριο που της είχε γλιτώσει το σάλι. Μήπως αυτός ήταν ένας έμμεσος τρόπος να του ανοιχτεί; Θα μου μιλήσει επιτέλους; αναρωτιόταν. Ο χρόνος πίεζε. Τι να έκανε για να τον προσκαλέσει ο Αρνού; Και δεν σκέφτηκε τίποτα καλύτερο από το να του δείξει τα χρώ- ματα του φθινοπώρου, λέγοντας: « Όπου να ’ναι έρχεται ο χειμώνας, η εποχή με τις χοροεσπε- ρίδες και τα φιλικά δείπνα!» Αλλά ο Αρνού ήταν απασχολημένος αποκλειστικά με τις απο- σκευές του. Φάνηκε η όχθη της Σιρβίλ, οι δυο γέφυρες πλησία­ ζαν, πέρασαν μπροστά από μια σχοινοποιία, έπειτα από μια σειρά χαμηλά σπίτια · υπήρχαν, από κάτω, χύτρες με πίσσα, σπασμένα ξύλα · μικρά παιδιά έτρεχαν πάνω στην άμμο κι έκα- ναν ρόδα. Ο Φρεντερίκ αναγνώρισε έναν άντρα με χωριάτικη ζακέτα και του φώναξε: «Βιάσου». Έφταναν. Με δυσκολία βρήκε τον Αρνού μέσα στο πλήθος των επιβατών και ο άλλος του είπε σφίγγοντάς του το χέρι: «Με το καλό να ξαναϊδωθούμε, αγαπητέ κύριε!»