Αίμα στο χιόνι + Περισσότερο αίμα (Μεταίχμιο Pocket)

[ 8 ] Πρωτοχρονιά, το 1977 θα ήταν η ψυχρότερη χρονιά μετά τον πόλε- μο και ότι θα τη θυμόμασταν σαν το ξεκίνημα της νέας εποχής των παγετώνων που οι επιστήμονες προέβλεπαν καιρό τώρα. Ξέρω κι εγώ; Εγώ το μόνο που ήξερα ήταν ότι ο άντρας που στεκόταν απέ- ναντί μου θα πέθαινε από στιγμή σε στιγμή. Φαινόταν από το πώς έτρεμε το κορμί του. Ήταν ένας από τους άντρες τουΨαρά. Δεν είχα τίποτα προσωπικό εναντίον του. Αυτό του είπα πριν σωριαστεί αφή- νοντας μια μεγάλη κόκκινη μουτζούρα πάνωστον τοίχο. Αν πάντως με πυροβολήσουν εμένα ποτέ, θα προτιμούσα να ήταν κάτι προσω- πικό. Δεν το είπα από φόβο μην έρθει μετά και με κυνηγάει το φά- ντασμά του – δεν πιστεύω στα φαντάσματα. Απλώς δεν βρήκα κάτι άλλο να πω. Προφανώς, θα μπορούσα να είχα κρατήσει κλειστό το στόμα μου. Άλλωστε, αυτό κάνω συνήθως. Άρα κάτι πρέπει να με έκανε να γίνω τόσο ομιλητικός ξαφνικά. Ίσως επειδή ήταν παραμο- νές Χριστουγέννων. Λένε πως τα Χριστούγεννα υποτίθεται ότι φέρ- νουν πιο κοντά τους ανθρώπους. Ξέρω κι εγώ; Νόμιζα πως το αίμα θα πάγωνε πάνω στο χιόνι και θα έμενε εκεί σαν κρούστα. Όμως όχι, το χιόνι ρουφούσε το αίμα που έτρεχε, το τραβούσεκάτωαπότην επιφάνειακαι τοεξαφάνιζε, σαννατομάζευε κάπου μήπως και χρειαστεί σε κάτι αργότερα. Καθώς γύριζα σπίτι, φαντάστηκα έναν χιονάνθρωπο να ανασταίνεται από τον σωρό του χιονιού, με κατακόκκινες φλέβες να φαίνονται καθαρά κάτω από το νεκρικά λευκό δέρμα από πάγο. Γυρνώντας προς το διαμέρισμά μου τηλεφώνησα στον Ντάνιελ Χόφμαν από έναν τηλεφωνικό θάλαμο για να του πω ότι η δουλειά είχε γίνει. Ο Χόφμαν είπε εντάξει. Όπως συνήθως, δεν ρώτησε τίποτε. Ή είχε μάθει να με εμπιστεύεται αυτά τα τέσσερα χρόνια που καθάρι-