Αίμα στο χιόνι + Περισσότερο αίμα (Μεταίχμιο Pocket)

[ 164 ] Ήταν τουλάχιστον δυο κεφάλια πιο κοντός μου. Φεγγαροπρό- σωπος, με πλατύ χαμόγελο και κάπως σχιστά μάτια, σαν Ασιάτης. Αν έκανες μια λίστα με όλα τα κλισέ που χρησιμοποιούμε στοΌσλο για να περιγράψουμε τους Λάπωνες, θα περιέγραφες ακριβώς αυτό τον τύπο. «Με το λεωφορείο ήρθα» είπα εγώ. «Ναι, το ’δα. Είμαι ο Ματίς». «Ματίς» επανέλαβααργά, για να ξεκλέψωλίγαδευτερόλεπτα και να σκεφτώ την απάντηση στο επόμενο αναπόφευκτο ερώτημά του. «Κι εσύ ποιος είσαι λοιπόν;» «Ο Ουλφ» απάντησα. Ένα όνομα σαν όλα τ’ άλλα. «Και τι κάνεις στο Κόσουν;» «Για επίσκεψη ήρθα» είπα και έκανα νόημα προς τον οικισμό. «Και ποιον θα επισκεφτείς;» Ανασήκωσα τους ώμους μου. «Έχει σημασία;» «Μήπως είσαι απ’ τη Βιλτνέμντα; Μήπως είσαι ιεροκήρυκας;» Δεν ήξερα πώς ήταν οι άνθρωποι από τη Βιλτνέμντα, μα κούνη- σα το κεφάλι μου αρνητικά και χτένισα προς τα πίσω τα μακριά χί- πικα μαλλιά μου. Μάλλον χρειαζόμουν κούρεμα. Θα περνούσα και πιο απαρατήρητος. «Συγγνώμη που ρωτάω κιόλας» επανέλαβε εκείνος «αλλά τότε τι είσαι;». «Είμαι κυνηγός» είπα εγώ. Έπρεπε να ’χω πει ότι είμαι από τη Βιλτνέμντα. Τόσο αυτό όσο και η μούφα που είπα απείχαν εξίσου απ’ την αλήθεια. «Μάλιστα. Κι ήρθες μέχρι εδώ για να κυνηγήσεις, Ουλφ;» «Μια χαρά μέρος για κυνήγι φαίνεται».