Αίμα στο χιόνι + Περισσότερο αίμα (Μεταίχμιο Pocket)

[ 162 ] προς τον βορρά, στη θάλασσα. Κόκκινος και θαμπός. Σαν εμένα. Απόπίσωτου κι άλληθάλασσα. Και στο τέρμαοΒόρειος Πόλος. Ίσως τελικά εδώ να μην μπορούσαν να με βρουν. Κοίταξα γύρω μου. Από τρεις κατευθύνσεις, χαμηλοί λόφοι κα- τηφόριζαν προς το μέρος μου. Κόκκινα και πράσινα ρείκια, πέτρες και πού και πού τούφες από χαμηλές σημύδες. Στ’ανατολικά η ξηρά χυνόταν μες στη θάλασσα, επίπεδη και βραχώδης · στα νοτιοδυτικά ήταν λες και κοβόταν με μαχαίρι κι άρχιζε ο ωκεανός. Εκατό μέτρα παραπέρααπ’τον ακίνητοωκεανό ξεκινούσε έναπλατό, έναανοιχτό τοπίο που τεντωνόταν προς την ενδοχώρα: το οροπέδιο του Φίν- μαρκ. Τέρμα τ’ αστεία, που έλεγε κι ο παππούς. Οπατημένος χωματόδρομοςοδηγούσεσεμιασυστάδαχαμηλών σπιτιών. Το μόνο που ξεχώριζε ήταν το καμπαναριό της εκκλησίας. Είχα ξυπνήσει μες στο λεωφορείο πάνω που περνούσαμε μπροστά απόμιαπινακίδαδίπλαστηθάλασσα, σε μια ξύλινηπροβλήτα · έγρα- φε Κόσουν . Και σκεπτόμενος «γιατί όχι;» τράβηξα το καλώδιο πάνω από το παράθυρο για ν’ανάψει η ειδοποίηση στάσης πάνω από τον οδηγό. Φόρεσα το σακάκι μου, πήρα και τη δερμάτινη τσάντα μου και ξεκίνησα να περπατώ. Το περίστροφο στην τσέπη του σακακιού χτυπούσε στον γοφό μου. Κατευθείαν στο κόκαλο: Ήμουν ανέκαθεν υπερβολικά αδύνατος. Σταμάτησα και τοποθέτησα το τσαντάκι ασφαλείας με τα χρήματα πιο χαμηλά μέσα απ’ το πουκάμισο, για να κόψει κάπως τα χτυπήματα. Ούτε ένα συννεφάκι δεν υπήρχε στον ουρανό κι ο αέρας ήταν τόσο καθαρός, που είχα την εντύπωση ότι μπορούσα να δω πολύ μακριά. Ως εκεί πουφτάνει το μάτι, που λένε. Λένε επίσης ότι το ορο- πέδιο τουΦίνμαρκ είναι όμορφο. Αρχίδια.Τα ίδιαλένε γιαόλους τους