Αίμα στο χιόνι

J O N E S B O 14 έδειξε ένα κορίτσι με χειροποίητη πλεχτή ζακέτα και τα μαλλιά πιασμένα κότσο σαν να είχε μόλις βγει από το κατηχητικό. Καθόταν και έκλαιγε στα σκαλοπάτια του Ριντερχάλεν και ο Πίνε μού είπε πως θα ξεπλήρωνε αυτή το χρέος του φίλου της σε είδος. Σκέφτηκα να την ξεκινήσουμε με το μαλακό, μόνο δουλειά με το χέρι για αρχή. Αλλά αυτή πετάχτηκε έξω απ’ το πρώτο αυτοκί- νητο που την πήρε προτού περάσουν ούτε δέκα δευτε- ρόλεπτα. Και πλάνταξε στο κλάμα όσο της φώναζε ο Πίνε. Που μπορεί να νόμιζε ότι η Μαρία θα άκουγε αν ούρλιαζε πάνω στ’ αυτί της. Ίσως αυτό να έφταιξε. Οι φωνές. Και η μάνα μου. Όπως και να ’χει, μου την έδω- σε και, ενώ είχα καταλάβει ότι ο Πίνε ήθελε απλώς να της το χώσει στο κεφάλι με ηχητικά κύματα μεγάλης έντασης, τον πλάκωσα στο ξύλο – το ίδιο μου το αφε- ντικό. Ύστερα πήγα τη Μαρία σε ένα διαμέρισμα που ήξερα ότι ήταν άδειο και μετά πήγα και είπα στον Χόφμαν ότι δεν κάνω ούτε για νταβατζής. Αλλά ο Χόφμαν μού είπε –και συμφώνησα μαζί του– ότι δεν γίνεται να αφήνει να τη γλιτώνουν διάφοροι χωρίς να ξεπληρώνουν τα χρέη τους, γιατί αυτά τα πράγ- ματα διαδίδονται αμέσως και θα τα μάθαιναν και άλλοι, πιο σημαντικοί πελάτες. Έτσι, ξέροντας πως ο Πίνε και ο Χόφμαν δεν θα άφηναν ήσυχο το κορίτσι, αφού είχε κάνει τη βλακεία να αναλάβει αυτή το χρέος του φίλου