Αίμα στο χιόνι

Α Ι Μ Α Σ Τ Ο Χ Ι Ο Ν Ι 13 δεν καταφέρνω να μετρήσω χωρίς να το χάσω. Που είναι βλακεία αν πρόκειται να πας να πουλήσεις πρέζα ή να μαζέψεις χρέη – ο καθένας το καταλαβαίνει. Λοιπόν. Το τελευταίο. Πορνεία. Τα ίδια κι εδώ. Δεν έχω πρόβλημα οι γυναίκες να βγάζουν λεφτά με όποιον τρόπο θέλουν, ούτε αν κάποιος –εγώ, ας πούμε– τους παίρνει το ένα τρίτο απ’ αυτά που βγάζουν για να φρο- ντίζει τα πράγματα ώστε αυτές να ασχολούνται μόνο με τη δουλειά τους. Ένας καλός νταβατζής αξίζει μέχρι και την τελευταία κορόνα που κερδίζει, πάντα το πί- στευα. Το πρόβλημα είναι ότι ερωτεύομαι εύκολα και παύω να το βλέπω επαγγελματικά το ζήτημα. Άσε που δεν μπορώ να ταρακουνήσω, να δείρω ή να απειλήσω γυναίκα, είμαι δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της. Ίσως έχει να κάνει με τη μάνα μου, ξέρω κι εγώ; Ίσως γι’ αυτό δεν αντέχω να βλέπω άλλους να δέρνουν γυναίκες. Κάτι παθαίνω. Πάρε παράδειγμα τη Μαρία. Κωφάλαλη και κουτσή. Δεν ξέρω αν αυτά πάνε πακέτο –μάλλον όχι–, αλλά είναι κάπως σαν να σου πέφτει κακό χαρτί στην αρχή και μετά να σου έρχονται όλα τα άσχημα φύλλα. Ίσως γι’ αυτό η Μαρία κατέληξε μ’ εκείνο το ηλίθιο πρεζόνι. Ο τύπος είχε ωραίο γαλλικό όνομα, Μι- ριέλ, αλλά χρωστούσε στον Χόφμαν δεκατρείς χιλιάδες κορόνες για πρέζα. Εγώ τη Μαρία την πρωτοείδα ένα βράδυ, όταν ο Πίνε, ο αρχινταβατζής του Χόφμαν, μου