Αίμα στο χιόνι

Α Ι Μ Α Σ Τ Ο Χ Ι Ο Ν Ι 17 Καταρχήν, αυτό που μετράει από την πρώτη μέρα: Πότε ακριβώς φτάνεις στο σημείο που ξέρεις πάρα πολ- λά για το αφεντικό σου και το αφεντικό αρχίζει να ανησυχεί; Και πότε καταλαβαίνεις ότι αρχίζει να σκέ- φτεται μήπως πρέπει να καθαρίσει αυτόν που καθαρί- ζει; Έτσι όπως κάνουν οι μαύρες χήρες. Όχι πως ξέρω πολλά από αραχνολογία ή όπως αλλιώς το λένε, αλλά νομίζω ότι η θηλυκιά αράχνη αφήνει αρχικά το αρσενι- κό, που είναι πολύ μικρότερο απ’ αυτή σε μέγεθος, να την πηδήξει. Μετά, αφού τελειώσει το αρσενικό και δεν το χρειάζεται άλλο, η θηλυκιά αράχνη το τρώει. Στο Βασίλειο των ζώων 4: Έντομα και αρθρόποδα, στην Εθνική Βιβλιοθήκη Ντάιχμαν, υπάρχει φωτογραφία μιας μαύρης χήρας, όπου φαίνεται ένα κομμένο μυζητικό μόριο, που είναι κάτι ανάλογο με ψωλή αράχνης, να κρέμεται από το στόμα της. Και στην κοιλιά της θηλυκιάς φαίνεται καθαρά το κατακόκκινο σημάδι σε σχήμα κλε- ψύδρας. Και η άμμος στην κλεψύδρα τρέχει, κακόμοιρε, ερωτιάρη αραχνούλη, και πρέπει να τηρείς τον χρόνο επίσκεψης που σου παραχωρήθηκε. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, να ξέρεις πότε ακριβώς λήγει το επισκε- πτήριο. Και τότε να τσακιστείς να φύγεις, ό,τι και να γίνει, έστω και με κάνα δυο σφαίρες στα πλευρά ή ό,τι άλλο – να φύγεις μακριά είναι το θέμα, τίποτε άλλο δεν σε σώνει.