Αίμα στο χιόνι

Α Ι Μ Α Σ Τ Ο Χ Ι Ο Ν Ι 15 της, πήγα και έψαξα στην πιάτσα μέχρι που βρήκα τε- λικά τον Γάλλο σε μια κατάληψη στο Φάρεμποργκ. Εκτός από λιώμα ήταν και άφραγκος και τελικά κατάλαβα πως όσο και αν τον ταρακουνούσα δεν υπήρχε περίπτω- ση να πάρω απ’ αυτόν ούτε μία κορόνα. Του είπα πως έτσι και ξαναπλησιάσει τη Μαρία θα του χώσω μία που θα κολλήσει η μύτη του στον εγκέφαλο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι του είχε απομείνει τίποτε από μύτη ή από εγκέφαλο. Εντέλει, ξαναπήγα στον Χόφμαν, του είπα ότι ο Γάλλος βρήκε τα λεφτά, του έδωσα δε- κατρείς χιλιάδες κορόνες και του είπα τέρμα τώρα το κυνήγι της κοπέλας, εντάξει; Δεν ξέρω αν η Μαρία έκανε χρήση όσο ήταν μαζί με τον φίλο της, αν ήταν απ’ αυτές που ψάχνουν τρόπους να είναι υποτακτικές, αλλά τώρα φαινόταν τελείως κα- θαρή, επιτέλους. Δούλευε σε ένα μικρό σουπερμάρκετ και την τσέκαρα κάθε τόσο, ώστε να είμαι σίγουρος ότι ήταν εντάξει και ότι δεν είχε εμφανιστεί ο φίλος της για να της κάνει πάλι τη ζωή ρημαδιό. Φυσικά, φρόντιζα πάντα να μη με βλέπει. Στεκόμουν απέξω, στο σκοτάδι, κοιτώντας μέσα στο φωτισμένο μαγαζί, και την παρα- κολουθούσα όπως καθόταν στο ταμείο βάζοντας ψώνια σε σακούλες και δείχνοντας μια από τις άλλες κοπέλες όταν ένας πελάτης ρωτούσε κάτι. Υποθέτω πως κάθε τόσο όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη να νιώσουμε ότι