Αίμα στις στάχτες

Α Ι Μ Α Σ Τ Ι Σ Σ Τ Α Χ Τ Ε Σ 11 Ένας χρόνος πέρασε ομαλά μέχρι να αρχίσω να καταλαβαί- νω πως το να βγαίνεις με μια ερασιτέχνη ηθοποιό δεν είναι κάτι ιδανικό, ειδικά όταν βλέπεις τα κόλπα της σκηνής, όταν τσακώνεσαι με τον άλλο ή ανταλλάσσεις κοινοτοπίες τύπου «δεν πειράζει», «ευχαριστώ» και «σ’ αγαπώ». Η έκρηξη δεν άργησε να έρθει και να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Χωρίς πολλή κουβέντα κατάλαβα πως δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε το αναπόφευκτο. Προτού φύγω απ’ το σπίτι της ανταλλάξαμε μια αγκαλιά, κάποιες αβρότητες και μερικά ψεύ- τικα δάκρυα, έτσι για το γαμώτο μιας κατάστασης που η ημε- ρομηνία λήξης της είχε παρέλθει. Από τότε είχαμε να μιλήσουμε. Αν με ρωτήσει κανείς, το ξέρω, αυτή δεν θα ήταν η πρώην που θα ήθελα να μου τηλεφωνήσει. Πώς της ήρθε να επικοινωνήσει μαζί μου; Δεν πιστεύω πως είναι σύμπτωση, ούτε πως έτσι ξαφνικά βρήκε το τηλέφωνό μου και κάτι έκανε κλικ μέσα της και ανα- ρωτήθηκε τι να κάνει αυτή η ψυχή ο Κανιάρης; Δεν γαμιέται, λες κι έχεις να κάνεις τίποτα καλύτερο το απόγευμα.