Αίμα στις στάχτες

Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Γ Ι Α Ν Ν Α Κ Ε Ν Α Σ 10 καλά καλά. Κάποτε ήταν διακοσμημένο με βελούδινες πολυθρό- νες, γυάλινα έπιπλα και αντίκες από τη Νότια Αφρική, σαν ανά- μνηση για τα χρόνια που οι παππούδες μου ζούσαν αυτοεξόριστοι στο Νιούκασλ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ακόμα και όταν πέθαναν, ο πατέρας μου δεν πείραξε τίποτα μιας και δεν είχε κακές παρτίδες με το παρελθόν. Όταν όμως ήρθε η δική του σειρά, ήξερα πως οι νεκροί στερούνται νοσταλ- γίας, οπότε πούλησα τα περισσότερα από αυτά για να εξασφα- λίσω μια σχετικά άνετη ζωή σ’ ένα τριάρι στους Αμπελόκηπους και να μη βιαστώ να βρω κάποια σταθερή δουλειά. Βγαίνω έξω να κάνω παρέα στα περιστέρια και τις κόρνες. Ανοίγω μια φανταστική κασετίνα Καρέλια και με ένα χτύπημα των δαχτύλων μου ανάβω ένα ανύπαρκτο τσιγάρο για να επανα- φέρω την εξίσου ανύπαρκτη νοσταλγία της σχέσης μου με τη Βάσω. Τη γνώρισα στο πρώτο έτος, όταν βρέθηκα από σπόντα σε ένα ερασιτεχνικό φεστιβάλ θεάτρου. Δεν έπαιζε κάνα τρομερό ρόλο, μόνο την ίδια την Έντα Γκάμπλερ. Αν και ερασιτέχνης είχε ωραία ενέργεια και θυμόταν πάντα τα λόγια της. Αυτό που με κέρδισε όμως ήταν που ένιωθα πως κάθε φορά που απευθυ- νόταν στο ακροατήριο με κάρφωνε με το βλέμμα λες και ήμουν ο μόνος θεατής. Αφού έπεσε η αυλαία αποφάσισα να περιμένω την ώρα που θα έφευγε, αλλά ως γνήσιος βλάκας δεν είχα καταλάβει πως παίζανε δύο παραστάσεις. Αναγκάστηκα να μείνω μέσα γιατί έβρεχε και να παρακολουθήσω την παράσταση από το μπαρ, παρέα με μια πολύ αδύνατη κοπελίτσα που έπαιζε στο κινητό της Fruit Ninja. Όταν το έργο τελείωσε και εκείνη βγήκε φορώ- ντας μια απλή φόρμα με κοίταξε πάλι, αυτή τη φορά μ’ ένα βλέμμα τυφλό από την κούραση. Δεν έδειχνε να έχει την όρεξη κανενός, όμως η πρόταση να την κεράσω μια μπίρα την έκανε να χαμογελάσει.