Αίμα στις στάχτες

Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Γ Ι Α Ν Ν Α Κ Ε Ν Α Σ 8 Γνώριμη, γυναικεία φωνή. Σίγουρα όχι η Κατερίνα, αυτή δεν θα ρώταγε αν ήμουν εγώ. Αν ήμουν λιγότερο νυσταγμένος μπορεί και να την αναγνώ- ριζα, όμως η πραγματικότητα πάντα διαψεύδει τα «αν» και κάθε πιθανότητα προς κάτι καλύτερο. «Ναι, ποιος είναι;» Μικρή σιωπή. Ανάσα. «Η Βάσω... Με ξέχασες;» Η Βάσω. Η γνωστή Βάσω. Ναι, φυσικά. Η φωνή της είναι πιο ώριμη σε σχέση με οχτώ χρόνια πριν, τότε που βρεθήκαμε τελευταία φορά για να λήξουμε μια σχέση χωρίς αγάπη ή τρυφερότητα με συνοπτικές διαδικασίες και με ελάχιστα τυπικά δάκρυα, έτσι για το γαμώτο. «Όχι, Βάσω, απλώς κοιμόμουν και δεν θα αναγνώριζα ούτε τη γάτα μου με τέτοια νύστα». Σιωπή. «Έχεις γάτα;» Παύση δική μου. «Όχι». «Δεν πίστευα πως θα είχες ποτέ γάτα, εδώ που τα λέμε» κάνει σαν να ενστερνίζεται το χιούμορ μου. Πάω να πετάξω πως προτιμώ τις σκύλες αλλά καλύτερα να αποφύγω μερικά πιθανά και σχεδόν δικαιολογημένα μπινελίκια πρωί πρωί. «Πώς και πήρες» ρωτάω πιο κοφτά απ’ όσο σκόπευα. «Όλα καλά με τους δικούς σου;» Διστακτική παύση, σαν να μετράει τα λόγια της. «Ναι, είναι καλά. Έχουμε πολύ καιρό να μιλήσουμε και σε σκεφτόμουν». Με σκεφτόσουν. Μάλιστα...