Αίμα στις στάχτες

7 1 Ό λα ξεκινούν μ’ ένα ξύπνημα δυνατό σαν σφαλιάρα, από αυτά που όλοι μισούν και κανείς δεν αποφεύγει. Στην προκειμένη η σφαλιάρα είναι το «Bulls on Parade» των Rage Against the Machine, ένας ήχος κλήσης σε όλα τέλειος πέρα από ξυπνητήρι, ειδικά μετά από μια μπερδεμένη βραδιά γεμάτη πικρές μπίρες και φτηνά φλας μπακ. Ή κάτι παρόμοιο, τέλος πάντων. Είναι νωρίς, ασφαλώς. Δεν έχω ιδέα τι ώρα είναι, όμως μικρές αχτίδες φωτός τρυπώνουν από τις γρίλιες και μικροί κόκκοι σκόνης αιωρούνται στον χώρο. Η πλάτη μου είναι μουδιασμένη, το μαξιλάρι κείτεται ηττημένο από τις κεφαλιές στο πάτωμα και το κωλοτηλέφωνο χτυπάει στον γάμο του Καραγκιόζη, χα- μένο κάπου στη σαβούρα. Σηκώνομαι γρήγορα να το ξεθάψω μπας και γλιτώσω από το πρώιμο εγκεφαλικό, όμως η εύρεση του κινητού μου μοιάζει αβέβαιη μπροστά στο χαρτομάνι αποδείξεων ντελίβερι και τον σωρό των ταλαιπωρημένων αστυνομικών μυθιστορημάτων. Τε- λικά το βρίσκω πετώντας κάτω έναν Τάιμπο. Όσο απαντώ δια- κρίνω έναν αριθμό που δεν είναι αποθηκευμένος, μου μοιάζει όμως γνώριμος. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να μαντέψει και μαζεύω όση περισσότερη πρωινή αγένεια μπορώ. «Ναι;» «Δημήτρη, εσύ;»